Vuurtje?



      Als je niet uit de buurt kan blijven, is het figuurlijke vuur wat het spuwt kans om oogkleppen te verbranden. Dingen te nemen zoals ze zijn. We houden ons klein, ondanks we kleintjes beïnvloeden met onze 'grote' houding. Wijsheid komt niet met de jaren. Of we volwassen zijn, is de vraag. Het onderwerp wordt nauwelijks verdiept. Even als woord gebruiken is genoeg om te doen alsof je weet wat het is. Naast vele termen, trouwens.
Als we onze zin maar krijgen. Kids wijsmaken dat ze ooit 'volwassen' worden. Wie houden we voor de gek? We kunnen meer dan we denken. En minder. Maar zijn liever rommelen in comfort. Onze gevangenis opleuken weegt zwaarder dan door de muur stappen. Welke toch van lucht is. Uitbreken door onzin opzij te zetten is niet zo belangrijk als televisie. Ook de krant wacht en koffie, tuurlijk. Met praatjes waarvan we vinden dat het 't waard is. Meer waard dan het hier nu. Zo gaat de radio aan en stilte uit. Nadenken komt wel, met pensioen. Waarvan we vooraf denken dat er dan iets... het is zo'n mysterieuze term. Net als die als je later groot bent bagger. Allemaal fata morgana. Schijn maakt dat het echt lijkt.
We maken onderscheid, maar te veel of te weinig. Ik voel me niet trots dit te schrijven. Letters letterlijk maken, waardoor nonsens overtuigender lijkt dan wat het voorstelt. Niets, namelijk. Een gedachte kan nog zo op worden ingezoomd, vergroot en gelooft, hetgeen eerlijk zal er niet om draaien. Want wie heeft weleens een gedachte in handen gehad? In gedachten een gedachte zo gegrepen als de grip van een vuist? Hoe overeenkomstig voelt het met zitten? Met een solide druk die wordt waargenomen versus wat? Een fysiek niet te voelen voorbijvliegend verschijnsel?
Ondanks dat zitten ook niet beschrijft wat je doet. Het zijn woorden die we ergens tussen plaatsen om de wereld voor een procent te praktiseren, maar wat doen we met die andere negenennegentig? Frons, want wie vindt dat het merendeel, zo niet alles, van wat zich tussen oren bevindt niet overboord kan... Een dag met weinig gedachten, hoe is dit? Welke maken dat het boodschappen haalt, een fornuis aanzet en ander werk doet. Met tussendoor leegte. Niets. Ik zie het probleem niet. Utopie, dat wel. Het maakt niet uit dat het er schijnt te zijn, maar wie ziet er nut in? Betrekkelijk ja, dan kan je op de ene mening een andere nahouden. De ene die waarde geven en de ander zo keuren. Wat heb je er aan? Voor wie?
Televisie top, want daar zit een knop op. Mijn visie? Alsjeblieft. Vies is ie, mijn visie. Het gaat de was voorbij, direct naar het figuurlijke vuur wat in dezelfde visie de boel poogt te verbranden. Wat niet lukt, maar toch. Dan te bedenken dat de mens ganse dag hoeveel gedachten telt? Omtrent een of ander figuur wat niet bestaat, maar door schijn lijkt. Naast de rommelige indruk welke het wekt, gezien er geen controle over is. Al maken we het ons wijs, een stroom gedachten gaat niet doen wat jij wilt, wanneer jij dit wilt. Doe een proef, want mij heb je niet geloven. Al kan je teruglezen dat ik niet trots ben op overtuigen. Ik kan van alles vertellen, maar dat is het 'm. Vroeg of laat wordt je er schijtziek van. Is het woorden kotsen. Mag er een blokje onder.

Het is geen intertoys



       waar kinderen door moeten, je buik. Noch dat weeën iets zijn om trots op te zijn. Weet je, zoek het op. Wordt een wee. Wees er een. Zo, dat je van pijn leert en ziet wat het eigenlijk niet is: van jou. Net zo het lichaam met geen wet wordt beschreven eigendom te zijn. Gek eh, hele rechtszaken omtrent wat? Laat staan dat er een waarheid is welke op tafel komt, ondanks de leus waar een rechtszaal bekend om staat. Of dat [een schreew] de wee beschrijft, wanneer het jou in de macht heeft. Of andersom? Want dit kan ook. De baas denken te zijn versus het door je laten golven en er geen woord aan vuil maken.
Misschien is de mate van pijn een teken dat het niet de bedoeling is. Dat je het er bij laat en geen tweede keer voor 'Intertoys' gaat. Je wellicht realiserende dat het aantal op aarde meer is dan genoeg. Je je idee van familie wat ruimer vat en zo oké bent met geen achternaam plus onzichtbare achternaam gerelateerde nakomeling. Wat raar is, als je het zo ziet. Want familie, wie stelt dit voor?
Ooit waren paps en mams elkaar vreemd. Dit beseffen we ons doorgaans niet. Als het maar wat eigenschappen kent en dat er een jaar geleden bloemen waren, welke morgen worden
vergeten om de ruzie die ontstaat bij te leggen met een of ander... say no more. Wie is er niet klaar mee? Fysiek gefuck waar je niet van vat dat het in de weg staat om het leven te nemen zoals het is.
Wie wat goed wil maken, vraagt zich wat er waarom niet goed is tot het merkt dat waar het mee zit, zat. Gezien de apenkop van ons een focus heeft van niets en Jantje vanzelf met traan overgaat in lach. Waarbij het idee is om als 'grote' niet met triviale vragen te komen als 'waarom huil je?'. Misschien is de mate van pijn een teken. Misschien ook niet. Een natuurlijke bevalling, zonder pijn, betekent namelijk niet dat het er meer voor bedoeld is.
Al klinkt het voorbestemd als de natuur geen zeer zwelt, vraag je eerst wat de bestemming is en voor wie. In het geval van juiste kennis is er geen nood voor de beentjes wijd. Wat een enkele meid misschien ziet. Dat door de massa wordt genegeert. Wat de daad goed praat. Waarbij je met de vuist op tafel wilt slaan, maar wat mislukt. Grof taalgebruik is taboe. Wijl we het fijne niet waard zijn als we het brutale niet eren.
Je raakt iemand zo. Wanneer we norm volgen is het oké, maar buiten de comfort zone? Nee, het gesprek ons gebrek. Ondanks dat er andersom misschien het een en ander wordt beledigd. Waar het dankbaar voor kan zijn en dit meegeeft in de bal die het terugkaatst. Welke de melkmuil op de teentjes trapt. Hoe potentie er ook in verborgen zit.
Menig wie dit leest kan denken dat er iets mee wordt bedoeld. Wat niets te maken heeft met het doelloze, waar dit vanuit is denken. Wat in zo'n geval begint te grijnzen bij het idee dat er iemand voor (deze) woorden valt. Zonder Intertoys geen pop. Dat er kinderen door gaan, top. Maar de poppenkast van hop, sop, flop- kind kom op, zie dit en jezelf als een mop. [lachen]