00:00
|
Als je niet uit de buurt kan blijven, is het figuurlijke vuur wat het spuwt kans om oogkleppen te verbranden. Dingen te nemen zoals ze zijn. We houden ons klein, ondanks we kleintjes beïnvloeden met onze 'grote' houding. Wijsheid komt niet met de jaren. Of we volwassen zijn, is de vraag. Het onderwerp wordt nauwelijks verdiept. Even als woord gebruiken is genoeg om te doen alsof je weet wat het is. Naast vele termen, trouwens. Als we onze zin maar krijgen. Kids wijsmaken dat ze ooit 'volwassen' worden. Wie houden we voor de gek? We kunnen meer dan we denken. En minder. Maar zijn liever rommelen in comfort. Onze gevangenis opleuken weegt zwaarder dan door de muur stappen. Welke toch van lucht is. Uitbreken door onzin opzij te zetten is niet zo belangrijk als televisie. Ook de krant wacht en koffie, tuurlijk. Met praatjes waarvan we vinden dat het 't waard is. Meer waard dan het hier nu. Zo gaat de radio aan en stilte uit. Nadenken komt wel, met pensioen. Waarvan we vooraf denken dat er dan iets... het is zo'n mysterieuze term. Net als die als je later groot bent bagger. Allemaal fata morgana. Schijn maakt dat het echt lijkt. We maken onderscheid, maar te veel of te weinig. Ik voel me niet trots dit te schrijven. Letters letterlijk maken, waardoor nonsens overtuigender lijkt dan wat het voorstelt. Niets, namelijk. Een gedachte kan nog zo op worden ingezoomd, vergroot en gelooft, hetgeen eerlijk zal er niet om draaien. Want wie heeft weleens een gedachte in handen gehad? In gedachten een gedachte zo gegrepen als de grip van een vuist? Hoe overeenkomstig voelt het met zitten? Met een solide druk die wordt waargenomen versus wat? Een fysiek niet te voelen voorbijvliegend verschijnsel? Ondanks dat zitten ook niet beschrijft wat je doet. Het zijn woorden die we ergens tussen plaatsen om de wereld voor een procent te praktiseren, maar wat doen we met die andere negenennegentig? Frons, want wie vindt dat het merendeel, zo niet alles, van wat zich tussen oren bevindt niet overboord kan... Een dag met weinig gedachten, hoe is dit? Welke maken dat het boodschappen haalt, een fornuis aanzet en ander werk doet. Met tussendoor leegte. Niets. Ik zie het probleem niet. Utopie, dat wel. Het maakt niet uit dat het er schijnt te zijn, maar wie ziet er nut in? Betrekkelijk ja, dan kan je op de ene mening een andere nahouden. De ene die waarde geven en de ander zo keuren. Wat heb je er aan? Voor wie? Televisie top, want daar zit een knop op. Mijn visie? Alsjeblieft. Vies is ie, mijn visie. Het gaat de was voorbij, direct naar het figuurlijke vuur wat in dezelfde visie de boel poogt te verbranden. Wat niet lukt, maar toch. Dan te bedenken dat de mens ganse dag hoeveel gedachten telt? Omtrent een of ander figuur wat niet bestaat, maar door schijn lijkt. Naast de rommelige indruk welke het wekt, gezien er geen controle over is. Al maken we het ons wijs, een stroom gedachten gaat niet doen wat jij wilt, wanneer jij dit wilt. Doe een proef, want mij heb je niet geloven. Al kan je teruglezen dat ik niet trots ben op overtuigen. Ik kan van alles vertellen, maar dat is het 'm. Vroeg of laat wordt je er schijtziek van. Is het woorden kotsen. Mag er een blokje onder. |