Dag aan, dag uit



         Ik weet niet wanneer mijn laatste dag is. Dag dus, met al wat ik nog moet, zo nog wil. Zo? Geen garantie voor wie er zo wil zijn. Eens is het er, die adem, die zucht, welke geen herhaling kent. Wat doen we? Herhalen, tot die tijd. Liever een robot modus dan echt denken. Nadenken en door angst heen voelen gebeurt zelden. Voor velen gelden die als het maar positief is praatjes. Niet in staat het leven te nemen zoals het is.
Ons volwassen achten? Alsjeblieft. Als kind ben je voorbeeld voor een ontvankelijke en open houding. Al wordt gevoel dan nog niet volop waargenomen. Dat dit op leeftijd nog steeds geldt, stelt vragen. Ondanks dat het volwassen groeit, zijn we zo rijp nog niet. Al kunnen we opgewassen zijn voor de lelijke kanten van het leven, toch is observeren geen norm. Gadeslaan wordt in de weg gezeten door tal van regels, praatjes en verzinsels. Welke er misschien ooit toe deden, maar zich heden herhalen. Door wat zich tussen oren bevindt. Het commentatorkwaaltje. Zet de televisie aan en kom vingers te kort. Keer inwaarts en merk gedachtegoed ook op als slecht.
Van al wat je denkt, wat kan je er van vergeten? Alles, als je het mij vraagt. Begin met Alt+F4. Wat heb je aan (deze) woorden? Hoe prachtig we ons ook vinden, zo slim en intelligent, zo achterlijk is het dat er geen knop is voor de eindeloze stroom aan informatie. Welke we elke dag ervaren. Nou ja, tot het onze laatste is. Mooi, toch? Al is er altijd wel iemand wie opmerkt dat je dan dus liever dood wilt. Nee, tweezijdige denkmachine. Dit krijg je wanneer je het houdt bij zwart wit wetenschap. Dat niet voorbij denken gaat. Wat het ondenkbare betreft.
Zo kunnen we in taal naar iets wijzen, maar het met geen woord bewijzen. Wat het ook is. Zoals we ons op de vinger richting de maan richten, ongeïnteresseerd naar waar het licht vandaan komt. Over Socrates zijn grot gesproken... nee, gelukkig zit er ook een einde aan. Nu goed? Omdat 'ook' suggereert dat het geen zwartkijker is die dit schrijft en tegen suïcide hikt. Heeft het nog verder te prakken of stellen we ons bezonnen op? Het is begrijpelijk dat je iets leest wat je letterlijker neemt dan nodig. Hier kan je uitgroeien. Iedereen heeft het vermogen tot nadenken, kan een zin anders lezen en eromheen lopen. Zo het oordeel over wie het uit bij zich te houden. Wie niet verantwoordelijk is voor wie het hoe dan ook vat. Leer een vraagteken plaatsen. Wees mentaal zo dat je een zin buigt tot wat jou schikt. Niemand weet de context echt waarin iets wordt gezegd, behalve degene vanuit wie het is bekeken. Wat nimmer exact hetzelfde- in wiens schoenen staan we?
Gevoel niet wegdrukken wordt weleens gezien als afwijking. Emoties? Begin er maar niet over. In plaats van aanschouwen, houden we er graag een mening over op. Net als we de tijd denken te hebben, ondanks een drukke agenda. Als je eerlijk bent, zijn we veelal rommelen. Zo belangrijk zijn we niet. Maar voor een of ander zelfbeeld is het nodig, anders heeft het geen poot om op te staan. Zo'n zelfverzonnen masker wat we dag in, dag uit onderhouden. Dat in de weg staat voor het onderliggende vuur van gevoel. Wat de handen warmt als we niet zo in de rook wapperen van die eindeloze stroom.
Het is een giller als je jezelf opmerkt als overbodig. Een rust wanneer je je niet gelooft. Grappig om je niet te vertrouwen. Dan heeft de wens van suïcide geen grip, wordt de lekkerste vrijpartij doorzien en stellen deze woorden niets voor. Wat ergens niet klopt, gezien het dit anders net zo niet hoeft te schrijven. Wat bij deze ook niet is geschreven. Maar ja, wie heeft het in zich om ergens omheen te lopen? Een andere hoek te interesseren? Niet zo lineair als een liniaal te leven?
Om nu te zeggen dat een eerste opvatting waterdicht is... laat staan dat er een waarheid is. Anders gezegd dient er voor de laatste dag een eerste te zijn. Dag, dualiteit. Het ondenkbare valt niet te bedenken. Het onbekende niet met wie bekend is... het is de bekende weg om over het leven te spreken zonder de dood er in begrepen. Zonde, maar de 'volwassene' heeft ergens mee te spelen. Wie er rijp voor is deinst niet terug voor grillen. Maakt er niets van. Gaat voor zelfrealisatie in alle deugd over lijken. Is niet vies van lijken en het idee dat het zal bezwijken. Wie is in leven, door de dood kijken?