Wie verandert, verandert.




       Misschien wil je dat onze interesses overeenkomen, al was het voor een deel. Probeer nu eens geen beeld te schetsen van zo wil ik zijn en zo wil ik dat wie dan ook is. Wees eens eerlijk. Kijk naar onze ontmoetingen. Mij maak je niet wijs dat wij voldoende klik hebben. Het is frappant dat dit, wat mij al ruime tijd is opgevallen, lastig is om te bespreken. Er lijkt geen ingang te zijn. Wat niet aan iemand ligt, voor de duidelijkheid.
Zulke berichten zijn naar mijn idee effectiever om tot een kern te komen. Face to face is niet onmogelijk, maar schrijven zegt meer, met minder. Er kan ergens over worden nagedacht, wat in direct contact geen ruimte hoeft te kennen. Overigens is onze historie zo, dat we ons af kunnen vragen hoe vaak iemand een ander nog heeft te zien, na tientallen jaren dat ze elkaar al hebben gezien. De vraag dus weer, wat wil je?
Wat ik al vaker heb gemerkt met zogenaamd geïnteresseerden, is dat het niet verder komt dan 'ik wil contact, ik wil je zien, even langskomen'. Meer is er niet over nagedacht of het komt met vlakke argumenten die mij niet raken. In jouw geval nu ook 'begrijpen'. Allemaal verlangens. Alsof we geen gram verschillen met hoe een kleuter naar de wereld kijkt. Het wil ijsje, appel en contact. Succes. Niet bij mij.
In correspondentie kan het rustiger delen wat er te delen valt. Onze vorige ontmoeting liet weer zien dat een gesprek tussen ons dood kan lopen. Waarbij je je af kan vragen, zijn we elkaar gesprekspartner? Nee, eh? Want ik en voldoende mijzelf zijn bij menigeen wordt 'm niet. No offense. Ik kan idealiseren dat het anders is, dit kan iedereen en zijn we goed in, maar nee. Liever eerlijkheid in de mond dan dat ik me verwond aan wat ik genoeg heb ervaren. Ik ben niet eens van dit uiteenzetten. Het moet maar even, mocht het helderheid verschaffen en aangeven dat ik niet meedoe met het persoonlijke wereldje waar ik velen nog in zie verkeren. Als ik zo vrij mag zijn in te vullen wat niet in te vullen valt. Ondanks dat er voor mij van alles wordt ingevuld, of ik het wil of niet. Dat dit niet duidelijk is en er telkens naar uitleg wordt gevraagd komt mijn neus uit.
Als ik je werkelijk boei, laat je me in dit geval met rust. Wellicht valt het je niet op, maar als de taal die ik gebruik om mijn grenzen te stellen jou niet aanstaat, als je er iets onhandig aan vindt of wat dan ook, wordt het tijd om ogen te openen. Los te laten aan verwachtingen. Welke niemand helpen. Over de tijd merk ik dat woorden, die er al lang hadden mogen zijn, nu gaande weg worden gevonden. Dit zie ik ook als je de berichten hier op een rijtje zet en kijkt hoe iets aan het veranderen is. Wat gelijk een onderwerp is om mee af te sluiten.
Wie verandert, verandert. Wie hier niet in mee kan gaan, kan gaan. Iets wat in relaties knelt, zoals je bij jezelf kan zien of waar ik een voorbeeld van ben als het om mijn 'ik' gaat: de bottleneck van en crux ten top. Tussen ons kan ik zeggen, laat me. Ik verander, om het in taal naar jou te vertalen. Met de kanttekening voor mij en wie het eventueel ziet: vraag wie die 'ik' is tot er geen verandering, 'ik', noch wie dan ook wordt gezien. Wanneer ik merk dat mijn relatief veranderende 'persoontje', naar wat voorbij het persoonlijke gaat, de ruimte niet vindt, is het weg. Dan laat het op zijn minst zichzelf met rust. Het is bij deze een idee om stap voor stap te nemen. In eerste instantie via schrijven een handreiking te geven en los te laten waar dit heen gaat.
Waar het over gaat, beslaat niet niks. Of juist wel, het is maar hoe je er naar kijkt. Dit verwoord het niet zo één, twee, drie. Vier, hoedje van papier. Voor mij is het nu, hier en boeit de toekomst en verleden me geen zier. Noch dat ik bier tot me neem, zo zorgende de alcoholist op afstand te houden. Het lichaam onderhouden is niet wat we er doorgaans van vatten. Norm houdt ons vlak, wijl het dieper gaat dan een wegtrekken van de bodem. Al kan ik dit pas zeggen nu het is ontdaan aan ballast. Aan drank, drugs en sociaal gedoe. Wat niet eindigt bij genotsmiddelen. Tenzij je ziet dat ook geloof, de persoon en hetgeen eraan verwant net zo drugs kan zijn.
Weet je, ergens heb ik een hekel aan dat er nu een stroom woorden uit het niets verschijnt. Wat kan gebeuren als er een bepaald soort contact plaatsvindt. Zij het na wat we met wie dan ook delen, dat er inspiratie ontstaat. Vroeger keek ik er naar uit, als het ware. Wilde ik creatief zijn, de boodschapper, een doener. Nu? De kapper van deze woorden als haren, zo ik geen zin heb in dit soort dingen. Wat ik minimaliseer en in dit geval maar neem voor lief. Wat ik zeg, al is het nooit dat wat ik voor me zie, hoef ik mijzelf niet uit te leggen. Noch dat er om wordt gevraagd. Al is opkroppen geen goed idee.
Waar ook niet om wordt gevraagd, is om ons als persoon voor te doen. Niemand heeft met elkaar afgesproken dat jij zus bent, ik zo, jij dit werk doet en ik dat. Niemand bespreekt elkaar het spel dag in, dag uit mee te spelen zonder zich den diepste te vragen, wie? Wie ben ik? Desnoods vuurt het alle vragen mogelijk en stort het zich in een opheldering tot duidelijk is wie de oplichter is. Wie het centrum denkt te zijn, waar het om draait. Wie vindt dat onze gedachten werkelijk nuttig zijn. Wijl als ik eerlijk ben er uiteindelijk geen, in de totale zin van het woord, een nut dient en samen met deze woorden door de gootsteen mag. Voor ach, wat heb je er bij de laatste adem aan?