Archief: In beslag genomen

00:00

In beslag genomen

Bij de douane voedsel, mama een Game Boy en ik door de dood. In beslag genomen. Voor het gebeurt betoverd en wanneer het is, zonder teruggave. Het leven in ruil voor... houdt me bezig met een fascinatie voor wat? Wat ik geeneens weet, als ik eerlijk ben. Het onderwerp dan, laat me niet met rust. Niet zonder reden, want het ik-wil virus gaat er niet goed op. Tuurlijk, ergens kan je er ook een verlangen in zien. Wat maakt dat het de ik-wil varieert. Al is het anders. Van al het willen is er niets dat verlangens zo om zeep helpt als de dood. Het gaat niet om een doodswens zoals je mis kan vatten. Het is geen suïcide wat mij hiertoe brengt. Er is niets tegen het leven. Met respect naar onwil, walg, wenen enzovoort. Mits het enig onderscheid maakt tussen lichaam en geest. Waar ik een heel verhaal van kan maken maar niet doe. Omwille de dood in te duiken. Te zinken in gedachten.

Het heeft mij, dit tegengif. Wat heeft het ook voor zin, wanneer de dood er in een zucht een einde aan maakt? Hoe vaak heb je je wensen nog te vervullen om te zien dat er niets is dat geeft wat je wil? Het zijn gedachten die je aanhaalt, geen op zichzelf staande feiten. Lekker knagen op zintuigelijk genot, lust ongeremd en je verleiden? Mij niet gezien. Van seks tot de boterham die je eet, er blijft niets van bewaard. Het is toch een keer helder? Vast niet. Maar wat voor mij soort van vaststaat is de dood. Met angst wat er aan vooraf gaat. En dat is kicken. Net als een zijweg van het gebaande pad inslaan, schijn tevoorschijn toverend. Zo geen weg te bekennen is. Weg pad of acht het padloos, zo je wil.

Waarom luidt de norm niet, dat ondanks het geen makkelijk onderwerp hoeft te zijn en de angst te groot, het deugd is om er door te worden gegrepen? Lieve mensen, het is niet ongedaan te maken. Het is definitief en zal geen genade hebben met wat er aan vooraf gaat. Hoeveel poen je hebt, wat je aan liefde voelt en wie je bent, het maakt er gehakt van. Het is mij normaal zo'n middel te gebruiken wanneer 'ik wil' de kop opsteekt. Bedenk je eens, wat voor impact heeft onze wil? Niet per se de 'goede' daden, waar over valt te twisten of het deugd. Vooral bij wat schaadt is het mij duidelijk die gehele wil onderuit te schoffelen met dit ene idee. Om andere ideeën aan te pakken. Misschien opgevallen dat ons denken ook maar een stroom lucht is, gebakken? Dat wie we denken te zijn op basis is van verschijnsel? Er zijn in het geheel geen verlangens. Door met elkaar om te gaan houden we de illusie in stand. Bevestigen we schijn. Hakken we het er bij elkaar in dat dingen echt zijn.

Van jongs af aan labelen we de wereld in en om ons heen. Nog niet bewust van dat het projecties zijn. Ideeën. Versus de heilige overtuiging dat wat we ervaren honderd procent waterdicht is. En met geen argument te weerleggen. Als de dood kan lachen, heeft het zich dood te lachen. Een eeuw verstrijkt in een bubbel van ik ben iemand, moet dit en wil dat. Mocht je het in een paar woorden omschrijven. Keer op keer hetzelfde. Van A naar B. Vanuit de persoon bekeken dan. Wie vat de humor niet hoe we als mens de grote lijnen niet zien? Alsmaar in de weer met delen van. Maar niet het geheel. Van boterham naar boterham, met tijdelijk geld en dan het zelfbeeld. Die betoverende dunk. Met allerlei verlangens wat we ons wijsmaken. Van wat je wilt worden tot hoe zie ik er uit ten opzichte van anderen. Die op hun beurt ook vallen voor de truc. Want ook dit is het. Een eeuwenoud fenomeen. De persona. Ofwel het masker. Het wordt zo onderhouden dat ik me afvraag waar de interesse is om achter de vermomming huis te houden. Waar ik om lach. Zo ik ook bezig was met het weggegooide geld van wie ik dacht te zijn.

Hoe in vredesnaam zien we niet dat er op een gegeven moment niets van ons overblijft? Hoe dit in verband ligt met wat het leven dan voorstelt? Wat er qua techniek mogelijk is en aan uitvindingen wordt gedaan tot alledaagse intelligentie en dan nog lopen we dag in, dag uit met een of ander vaak amper onderzocht idee, wat we voor waar aannemen. Stront onderzoeken doen we wel. Krijgen we zelfs voor betaalt. Maar wie het is die stront onderzoekt? Dit gaat te ver, ofzo? Is niet interessant? Misschien gaat het onbewust. Om het in die hoek te gooien. Dan ben je er niet vanaf, noch dat het iets verklaart. Maar zoals met alles wat je werkelijk wil weten, je zal het nooit weten. Het willen weten laat me ook met rust. Waarom zal je, zo je ziet dat er geen snars klopt van ons als mens? Om in de kern te beginnen, een 'ik' komt maar eens met een ondoordringbaar argument dat het bestaat, dan praten we verder.

Zo lang de onderste rij kaarten er niet is, flikkert alles wat we er op baseren in elkaar. Wat vóór de dood al lachwekkend is. hoe dit in verhouding staat tot ná. Ik liet mij ooit vertellen niet zo na te denken. Zelf dacht ik weleens dat het onmogelijk is om zo over de dood te peinzen. Maar eh, ik heb het mis. Diepe contemplatie schrikt misschien af. Het geldt niet voor iedereen. Johannes van het kruis diens vertelt hoe het grootste deel een doordrenkende contemplatie beslaat. Het woord komt maar liefst honderdveertien keer in zijn gelijknamige boek voor. Het gaat om een penetrerende beschouwing, bespiegeling en meditatie. Een vergeten werkje voor het noodzakelijke rekenwerk. De som welke wiskunde niet wist, te wissen. Ondanks dat we wiskunde wiskunde zijn gaan noemen. Wat niet van wissen komt. Maar los daarvan een prima term is om te beschrijven waar Einstein het over had en wat men in alchemie nigredo noemt. Om maar een brug te bieden naar dat het overlapt.

Het is overdenken, wat mogelijk maakt om afstand te houden tot het grijpen naar genot. Net als gevoel gadeslaan in verhouding tot nalopen. Waarbij je op kan merken dat we ons over het algemeen weinig tot nadenken zetten. We ons vooral richten op hoe verzadig ik... tot je ziet dat er nooit de verzadiging zal zijn waar je naar op zoek was. Wat mij gedeisd houd en niet bezig met wereldse zaken. Al is het idee van eeuwige rust ook materialistisch. In dat het materie is waar ik het over heb. Wat laat zien dat wie wat ook zegt... Vooral deze rare vogel, wie zo hamert op de dood zonder hamer in handen. Wie met tegenstrijdigheden strooit alsof het pepernoten zijn. Het dubieuze in handen neemt als uitlaatklep voor de golflengte, waar het zich eerder mee dacht te mengen. Zij het tijdens school, werk en het sociale.

Voor wie ziet dat verlangens niet geven wat je wilt, kan de dood helpen. Waar verlangens ons in actie zetten, is het na wijlen andersom. Mits je het eerder genoemde onderscheidt maakt. Wat verschilt met suïcide. Waar je wel in actie wil komen. Ondanks dat het niet nodig is. Zo het misverstand niet helder is en we ons van kant denken te maken. Pech voor de zelfmoordenaar. Want ja, het idee dat je van shit af bent en dus niet meer door drek hoeft, zal je dan niet wanen. Maar hee, er was geen zelf, om mee te beginnen. Wat dan weer mazzel is, al zeg ik... zelf. Afgezien van dat de meesten hier misschien anders over denken. Liever een stuk verdriet met daarin jezelf, dan zien dat het geen feiten zijn waar we het over hebben? Met alle respect naar de melancholische, zwartkijkende nihilist. Zo ik niets tegen rauwe gevoelens heb. Van onderuithalende angst tot rug tegen de muur duwende verlamming en woede witheet. Welke maskeert. Achter boosheid zit namelijk een bange poepert. Des te groter de persoon, des te groter de vermomming om vrees te vergeten. Zekerheid om het onzekere te veinzen. Mocht het te vergelijken zijn. Wat niet zo is. Wijl in grillen een kans zit, welke niet te vinden is als het leven op rolletjes gaat.

Wat iemand over depressie zei, is dat het ego op het punt staat te sterven. Waar we gevoel en denken door hebben te drenken, is niet waar we onze aard tonen. Meestal en onbewust speelt angst een grote rol. Het is valide, maar we zijn knettergek als je het mij vraagt. Ik zal ook geen meelij hebben met wie als senior nog denkt een of ander persoon te zijn. Dat ik je met rust laat, ja. Maar niet zonder voor mijzelf al lachende en zo nodig met traan onze onweet op te merken. Wat eerder een stopwoord is, dan dat het iets verklaart. Wat in het begin bij zulke begrippen niet helder hoeft te zijn. Net als 'werk aan jezelf', 'je leert je hele leven' en 'live the life you love, love the life... toe, bijt. Wees overtuigd. Doe alsof het zo is. Wijsheid van de hoogste plank. Excusez, maar dit gaat niet. Zoek het uit. Zet er een vraagteken achter en wees kritisch.

Wat heeft de dood aan je? Niets. Noch aan je door kennis vergaarde wijsheid. Of anders, wat heb ik waar dan ook aan, wanneer de dood mij in beslag neemt? Welke ervaring, welk gevoel, wat voor iets tijdens het leven is van toepassing op er na? Neem de toekomst. Daar gaan we weleens goed op. Zolang deze niet het totaal plaatje schetst. Als een soort sprookje met eind goed al goed. Waar we als speen op sabbelen. We verzinnen morgen, want? Het hier en nu kunnen we niet aan? Heden geeft ons niet wat we willen en we willen. Wat nu juist in de weg staat om in het heden te leven. In het kort, hoe ziet onze toekomst er werkelijk uit? Precies, geen genade. Wat een inzicht is waarin vrede schuilt. Voor wie door de bogus ziet.

Liever in beslag genomen worden door, dan dood gaan zonder er door in beslag te zijn genomen. Al in beslag genomen zijnde door het leven. Wat uiteindelijk door de douane des doods en moeder der destructie geen vervolg zal kennen. Weergegeven vanuit een toch al niet bestaande ik. Ik? Ik heb niets aan te geven, noch een Game Boy voor mams. Ik laat mij in beslag nemen, door wat ik niet weet. [lachen]

Wat me boeit in je tekst 'In beslag genomen'?

De manier waarop je beschrijft dat, gezien de dood een onontkoombaar einde is, het zoeken naar 'waarheden' en het stellen en nastreven van doelen in het leven zinloos is.

Daar zou ik de volgende vragen over willen stellen: even los van de vraag of een 'ego' wel of niet bestaat: als iemand bepaalde dingen doet die iets teweeg brengen bij anderen, of die de natuur of de maatschappij beïnvloeden, heeft dat dan totaal geen zin?

Is het ook niet een goede zaak dat een persoon zijn eigen goede eigenschappen en vermogens benut, om daar zelf bevrediging of geluk bij te ervaren, en daarmee bovendien anderen iets te geven? Ik denk dan bijvoorbeeld aan kunst, liefde of zorgzaamheid.

De vraag is, waarom je mij deze vragen stelt. Ik val er niet voor. Misschien is het voor jezelf om iets te onderzoeken. Mits de interesse echt is in wat je vraagt en je het voor jezelf uit wilt pluizen. Dit zijn voor mij geen vragen (waard). Wie na zeventig jaar niet lijnrecht tegenover diens argumenten kan staan en met een knipoog erom kan lachen, heeft huiswerk als je het mij vraagt. Het kan een goede vraag zijn, maar aan de verkeerde.
Als je deze vraag jezelf stelt kan er misschien een onafhankelijkheid groeien naar mij of wie je zoiets ook stelt. Een advies is om hen te vinden wie interesse hebben in de details waar je het over hebt versus de kern welke wordt vermeden. Een verschijnsel wat er toch al niet is. Uiteindelijk kan je opmerken dat we elkaar niets te zeggen hebben, om meer dan één reden.
Wat denk je zelf dat je als antwoord kan geven op zulke vragen? Het zijn ideeën, invalshoeken en meningen. Geen feiten. Ik koop er niets voor. Mocht je echt lezen wat ik op duijn.blog zet dan bedenk je je eer mij iets stuurt als dit. Los van dat je met schrijven de tijd hebt om er over na te denken. Naast de inhoud kan je zinnen namelijk wat laten rollen versus een openingszin als Wat me boeit in je tekst 'In beslag genomen'? Wat een rare plek is voor een vraagteken. Of de vervolgzin welke grammatisch niet lekker loopt en daarna drie afzonderklijke berichten in plaats van een welgevormd geheel in één verzending. Take it or leave it. Zo goed je kan zijn in leraar spelen, zo slecht net zo. Of in andere woorden, misschien is het een idee om open te staan voor zo'n 'ego verhaal' wat toch al niet waar is of anders mij buiten te laten waar je mee komt.
In beeldspraak ben je als toerist soort van veilig over het strand aan het wandelen, omdat duinen beschermd zijn en niet mogen worden aangetast. Onwetende dat je op zandkastelen stapt in de waan van het daar straks, niet hier nu. Waar de ander diens gevoel een zandkasteel kan vormen en met een tegenwoordigheid van geest ingang is om het niet over een daar straks (A naar B, egotaal, iemand die dingen wil doen) te hebben, maar te zuchten in het hier nu met een inzicht als waar heb ik het over, waarom en vooral wie ben ik (om enzovoort...)?