00:00
|
Interesse in liefde, maar niet het vraagteken erachter? Zijn we er dan werkelijk in geïnteresseerd? Of zien we dat het ons gaat om bijvoorbeeld houvast, veiligheid en antwoorden? Om iets vast te stellen, voor te houden en het spel mee te spelen, als kuddedier? Wat op geesteloze wetenschap lijkt meer dan het mysterie er van aan de tand voelen. Waarom zetten we graag een punt ergens achter, geen vraagteken? Zijn we ons examen dan waard? Waar we vallen voor een antwoord, maar niet voor wat er nodig is om er tot een te komen. Hebben we het begrepen als we de nadruk leggen op zekerheid? Wijl zonder onzekere vraagstelling er geen sprake is van. We leren van alles aan, maar wie leert het zich af? Een cirkel rond maken is niet vanzelfsprekend, van zulke educatie amper sprake en dingen verklaren het halve werk. Wie snoept van de taart, niet bereid om mee te bakken? Diens verhaal onder de loep te nemen? Het oog naar binnen te richten? In dit opzicht is een examen, net als liefde, meer wat we van wetenschap maken zoals de meesten dit zien. Als de meerderheid liever het vraagteken mijdt, dan zal dit kloppen? Hoe geïnteresseerd zijn we dan? Waarom onszelf voor de gek houden? Kopieermachine spelen zijn we toch een keer klaar mee? Met echte wetenschap is het anders. Dan stopt interesse niet. Dan moeten we het weten, voor zover het om weten gaat. Dat is, directe weet en geen droge stof. Of het stopt wel, maar vanuit een andere kijk bekeken. Iets wat wetenschap ten goede komt. Kijken. Vanuit meerdere invalshoeken. De deur niet sluiten, maar openen. Zich kwetsbaar opstellen. In twijfel trekken. Wat we in een examen kunnen zien en liefde op mogen baseren. Maar nee, jij bent jij en ik ik, plus, we houden van elkaar. Zijn elkaars minnaar. Maar zo min naar elkaar dat we er in oplossen? Grondig onderzoek maakt hetgeen in kwestie verdwijnen. Het houdt er geen verhaal op na. Geen theorie noch bewering. In wetenschap hebben we goed te zoeken naar wie er nog iets zinnigs over zegt. Tijdelijk dan. Tot we ook dit achter ons laten. Zoals dat tijd een verzinsel is, alles illusie en we de deur hebben te openen, toch? Het zal een sprookje zijn. Een variatie op het sprookje wat tijd verzint, echt lijkt en de deur sluit. Maar even goed een sprookje. Wat zoals Einstein maakt dat we er meer van nemen om nog intelligenter te worden. Waarbij ik zeg door te gaan tot intelligentie in de prullenmand belandt. Te midden wetenschap, liefde en wat je nu leest. Voor interesse zijn er messe not to mess with. Zoals een mes wat dwars door spiritueel materialisme klieft, liefde ontbloot en geen waan in wetenschap zint. Of wat een taart in tweeën snijdt. Over de waan ervan uitweidt. De gevangene wie een stukje wil, de hand toereikt. Een hand van wie waratje waan zint, zo blijkt. En waanzinnig kijkt. |