Het kan zich houden aan de leugens
tot het daar een keer staat
waar niemand het ziet staan
Waar het breekt in duizend stukken
Waar tranen als houten krukken
in splinters door het luchtruim rukken
Het kan zich houden aan de leugens
tot het daar een keer staat
waar niemand het ziet staan
Waar het breekt in duizend stukken
Waar emoties in harde rukken
de baas zijn over het vlees
en aan zich rukken
tot het dood op
op de grond
in traan en ongelukken
het leven in de dood ziet bukken
Het kan zich houden aan de leugens
tot het daar een keer staat
waar niemand het ziet staan
Waar het breekt in duizend stukken
Waar de nacht schijnt
de zon ontbreekt
en de donkerte
het overneemt
tot de dood
het leven
tot zich neemt