Zoals het huwelijk begon aan dat wat 't niet weten kon is het de vraag, wie stelt wat voor? Nu niet allemaal in koor gaan doen dat we overeen willen komen als we niet hebben onderzocht wat voor gedrocht er iets tekent zonder de vraag wat dit betekent Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Waar ga ik naartoe? Nog niet moe van alle reacties? Ga dan maar door met het hoofd vol attracties. Het komt niet over één als het geen vragen blijft stellen en 't blijft dit zo nodig vertellen tot het ziet dat elke vraag 't doel voorbij schiet. Wat weet ik? Wat niet? Een overeenkomst kan gelden als twee zielen één gedachte delen, maar helaas pindakaas bestaat er geen ziel, betekent delen dat 'we' in hetzelfde woord zitten te wanen, zoals tranen voor ieder anders is en gedachte een woord voor het onbekende. Nu het zich tot overeenkomen wende ziet het dat 'wij' als bende geen twee kunnen zijn en das op zijn minst fijn. Geen water bij de wijn, dus mijn zogenaamde orde mag in tweeën worden gehakt wijl het wegzakt in de rust die de bemoeizucht niet kan bieden om over de kritiek op die zorgeloze lieden maar te zwijgen. Het doet liever neigen naar de rust die zelfs de kust niet laat voelen. Wat is het toch dat 'we' met 'één' bedoelen? |