Horny as hell?

Ik weet me geen raad met ballen vol zaad. Ik kan ze niet kwijt aan wie geen tijd neemt om als het bovenop rijdt te ontdoen aan zich. Tig cellen onaangeroerd wanneer het niet gelijkgezind zij aan zij liefde bedrijft. Kostbaar goedje als het in potentie kul creëert. Van flauw tot amper besproken lichaamsdeel. Zaad laat het niet zomaar buiten spelen. The Yellow Book van Samael Aun Weor weidt uit over een verspreiding van cel zonder fysieke lozing. Een energie rond geslacht, welke wordt gebruikt om baarmoeder te bevruchten. Het klinkt te mooi om waar te zijn en sceptisch als het is, is het zowel te begrijpen als dat het dit larie acht. Het idee is geniaal, maar utopisch en vergezocht. Nergens anders wordt er over gesproken, noch dat er bewijs van is. Doch wie zich onder wijzen bevindt, baart wellicht een licht in een poging om, eer het afwijst wat wie weet vruchten werpt met geen spatje sperma; minimale moeite, minste energie. Maar ja, wie is open tussen oren om te horen hoe sacraal seks schijnt te zijn. Dat men werkelijk geen kind kan baren zal het men besparen, zo gehecht is het aan vlees en bot. Genot is lastig te overtreffen. Wie open staat voor seksuele heling verenigt zich met het hoogst haalbare, ziet door helen heen en heeft geen baat bij seks. Noch behoefte aan deze woorden en wie dan ook. Wat jij zoekt, zoekt jou ook? Wat je zoekt, ben je al. Heeft je al gevonden. Doe geen moeite. Zoek geen liefde. Laat de drang naar lust, begeerte en concupiscence zo snel mogelijk achter. Bedenk dat als iets gebeurt, dit vanzelf gaat, wijl wie onderzoekt niets vanzelfsprekend laat, tot aan geen gebeurtenis te vinden valt. Bevalt niet? Dat flow vloeit houdt je niet tegen. Probeer een dam die breekt geen halt toe te roepen. Laat virya als zaad uit vingers verven. Is het cryptische verbloemd en zoet voor jou een hand in scherven omdat het wil niet voedt? Je weet dondersgoed dat ego roet in eten gooit. Al kan het nectar telen, met elke slok aan godendrank zal het steken delen, die bij eigen zijn. Ware liefde doet pijn en wie moed niet heeft om als mot in figuurlijk vuur te vliegen, keert terug naar wie in groepen leeft. Wanneer je zwemmend tegen stroom in zweeft, moet je het zelf weten. Als je beeft bij de gedachte van een einde aan ego, maak dan dat je wegkomt bij de torpedo die het in woorden vuurt. Het zal hart raken. Hard draken braken, die inwendig wonen. Wie het grootste gift tegenwerkt, vrijt gehele leven zonder zicht op dat seks 'ons' voorbij gaat. Dat lekkerste partij van niemand is. Wildernis wacht. Wie zich er in heeft gebracht, lacht om de held op sokken die liever doorgaat met jokken dan doet nokken met fokken, zo geen fuck te vrezen is. Wie door woorden heen lezen is, valt niet voor liefde. Het is er uit gerezen. Wie er in valt sluit zich in wezen in bajes van eigen maak, stelt zich niet aan de kaak en maakt geen rechtszaak van diens gedachten. Geil als beer? Verzaak. Krachten komen vrij als het zich van vlees bevrije'. Een beetje met dije vlije; tegen elkaar aan kleie is zo loos als lege batterije. Wiens dunk is strij'e als geweie om zich te bestrij'e, kan vragen wat 't loopse er toe doet om voetje te vrije en elkaar verblij'e. Voor wie is betije aan dromerije om bovenop te rij'e zo geen meelij hei om zich als zinnepop te snij'e? Wie is zich bevrije van al dat gemij, mij, mije? Wie zei dat het lieve naar vrijhei lei', kan de strij' aangaan om te ontle'e wat het doorgaans heeft geme'e. Wie zich uit is kle'e om bloot te legge wat bij nader onderzoek niet poedelnaakt ontwaakt, slaakt zucht bij zicht hoe zin begoochelt. Wat bronstig hitst wordt voor wie erns tig is rich el dansen. Loopt op het scherpst van de snede. Zo Chögyam zei, is het als vrijen met slang zo giftig dat elke stap gemist het loodje legt. Al schijnt dit een zeldzame meester leerling verhouding welke ondanks overlap verschilt, zo vajrayana niet hetzelfde is, als hoe men doorgaans tantra acht. Wie in gedachten het loodje legt eer in actie komt, ziet dat het volledige opoffering eist voor niet enkel het onbekende, maar zo, dat geweten niet ruleert. Wie verstandig is keert inwaarts en zorgt in volle glorie het geen druppel spilt. Als het zo ver komt. Komt het overstaande gender tot zo'n wending? Hoe het innerlijk bloed omzet, zo menses mijdt, daarin trekt het grens te spreken over wat niet lichaamseigen is. Al veronderstelt het onderwerpen van Witte Tijger en het onthoofden van Rode Draak genoeg. Het zal variëren. Al lijkt het hachje op elkander; het wijkt ook af. Het nut is virya futiel, al kan men ronduit spreken over wat het wekt. Genoeg gekwekt. Wie rekt de spieren en onttrekt zich aan met bekken dekken, zo vocht is lekken, wat naast vlekken ook kind kan wekken? Opgewekt met wekken. Laat gekken elkaars nekken om de hals vallen. Wie knuffelt met de k van kracht, leert maar zacht knallen. In meeste gevallen heeft men zo te zien baat bij grip. Zo afhankelijk en in achterstand is 'volle wasdom' nog. Net als het met waanzin meent dat vat op feit waar en van belang is, toch? Och, wie nuffelt in plaats van al knuffelende verkracht, ziet wellicht licht in onaantastbaarheid. Wat niet schaadt gaat voorbij aan zin. Onbevlekt stelt ruimte voor. Zo 'min' tot het wist hoe wiskunde leest. Niet gevreesd, ik ben het. Een vul maar in hoe het beest al lezende woorden voor de geest haalt, die het net zo eruit sjeest als hoe het deze at. Wie had de hel zo hitsig gezien in wat het hemelsheet geen reet kan schelen? Wie gaat buiten spelen tot het toneel ziet in alledaagse taferelen? Niets gelooft? Wat een gewicht dat hoofd. Zo het met handen hersens steunt om niet te zwijken voor waar Atlas in neer deed strijken. Wie de wereld op zijn schouders draagt: zulke problemen heeft dat het is begeven; denk na. Waarom streven? Waar dient het leven toe? Hoezo een waarheid als een koe? Wat als ik niet aan jou voldoe? Wie is het onweerstaanbare moe? Hoe laat het zich niet verleiden eer het afscheiden af is scheiden?

Interesse?

⠀⠀ ⠀ In liefde? Welke vrijheid rooft? Laten we eerlijk zijn. In de meeste gevallen wil het méér, herhaling van en gaat het er iets dieper op in. Wanneer het er volop in verdiept en ontdekt hoe het in boeien slaat, is interesse ver te zoeken. Ernstig onderzoek naar diepe genegenheid, wie? Laat het resultaat los, want er zit niets achter. Er zijn genoeg onderzoeken die naar een doel werken, valsspelers dat we zijn. Let wel, verwar het niet met verliefd zijn, ondanks overlap. Wat is liefde? Van alles en niets, eh? Van waarneming tot aan het onbeschrijfelijke. Dus richt het zich tot gedachten en gevoelens, gezien het schijnwerper erop met schrijven beschrijft. Gedachten over? Iemand of iets, zij het de ander, jezelf of dingen. En dit gaat over? Bijvoorbeeld toewijding, affectie en hechten. Tezamen met gevoelens van? Warmte, geluk en dank. Al laten angst, woede en depressie in verhouding minder vaak gezicht zien, ze horen er bij. Deze reeks schampt top van ijsberg; het is omwille van rede kort. Liefde is niet op rede berust. Denkt het er goed over na, dan is het liever nuchter. Wat het tegenovergestelde is van verliefdheid, welke het irrationele voedt. Het voegt roze bril, verslaving en abnormaal sterke belangstelling aan liefde toe. Wat niet nodig is. Hartstocht hoeft niet zo ziek te zijn als de koorts van wie smoorverliefd is, het is evengoed ziek. Eigenlijk alles dat vanuit ego vloeit, maar dat terzijde. Voor een open geest kan het vuur in beide van alles betekenen. Om het bij liefde te houden kan dit van nature zijn; het valt niet toe te eigenen. Dat het juist afwezigheid is van de persoon, of zoals Rudolf Steiner sprak: het begint wanneer we ons aan de kant zetten. Vergeet wat hij daarna zei, anders offer je je op onjuiste wijze op. Zo is het opgeven van je eigen geluk voor die van een ander een raar fenomeen, wat niet is aan te raden. Het kent genoeg voorbeelden, zichzelf inbegrepen, dat het de pleaser uit kan hangen. In brede zin is de ruimte waarin het leeft onvoorwaardelijk ten top, als het om liefde gaat. Het laat zijn wie je bent, hoe je bent. Welke zo tolerant, zo acceptabel is, dat het er eigenschap in kan zien geen punt te maken van terreur, horreur en de kleur van bloed dat men vergiet, noch een oordeel velt over rariteit, eigenaardigheid en wanneer men maanziek is. Wat in zekere mate in mens te vinden is; elkaar geen wrat, wrok en onenigheid ontnemen. Al is het verschil grens die mens trekt. Waar het niet trots op hoeft te zijn. Deze kijk hoeven we niet op een voetstuk te zetten. Maar binnen het relatieve kan grenzeloze liefde de persoon troeven. Het beeld van liefde kan zo uiteenlopen, dat voor de één hechten OK lijkt, wijl het voor de ander uit de tijd blijkt. Waarom? Ervaring. Chirurg is geprezen onpersoonlijk en steriel te naaien. Maar intiem hechten kan vastklampen, kleven en leed leveren. Het kan afhankelijk maken, overheersing wekken en onderwerpen. Zo'n gevangenis is lelijk voor de één, een niet te voorkomen levensles voor de ander. 'Ja, maar leed hoort er nou eenmaal bij en liefde overwint alles. Volgens mij heb je gewoon angst om je te binden en-'  zo gaat doorsnee 'wetenschap' van geest en gedrag. Ten eerste zal het ego alles uit de kast halen om zijn einde niet onder ogen te komen. Liever de cel aankleden met posters, dan zich er uit bevrijden. Wie is zo moedig om door metselen van muur om zich heen, te breken? Een excuus verzinnen is het goed in omdat zo de illusie voort lijkt te leven. Binden/ verbinden is ook zo iets. Wie raad aan om zich te verbinden met het hart, zichzelf en wie dan ook? Wat houdt het in? Als het dit woord voor de geest haalt denkt het aan een bus, brug en telefoonverbinding. Op school was het geen algemeen gebruik. 'Hallo, wie wil er met mij verbinden?'. Het klinkt raar. Boeien en ketenen zijn d'r niet voor niets andere woorden voor. Met het hart verbinden is water naar zee dragen. Laat het zijn, het lichaam vraagt er niet om en regelt zichzelf. Achterover leunen en zich niet druk maken over dingen, dat is aan te raden. Met de ander verbinden komt neer op hechten er aan. Wie nog stront tussen de oren heeft en deze onmogelijk op kan ruimen, belandt telkens in smoes om onderzoek te mijden. Tot nu toe beschrijft het liefde aan de hand van waarneming in een relatief kader. Wat hier aan voorbij gaat, noem het wat je wilt, valt ook iets voor te zeggen. Of juist niet, als je begrijpt wat ik bedoel. Dit opent het onderzoek echt, en dan is het aftellen. Precies. Men loopt weg als het eerlijk in de ogen kijkt. Het ging om méér, herhaling van en er iets dieper in duiken, niet je verstand gebruiken om intens te ruiken aan dat seks net zo lekker is als vies. Dat het nuchtere inkickt wat het vóór climax is ontduiken. Ontluiken dat we liefde misbruiken om te krijgen wat het wil; van bil, geen pil, zo kind kan ontstaan. Interesse te vrijen tot het is ontdaan aan de leugens die het lult? Om het vrije ervan? Bevrij'en, wie?

Ver lief de

Ik ben verliefd. Op jou. Nee, dank je. Het is net uit met de liefde in m'n leven, voor mij eve- nee, nimmer nog met iemand verweven. Laat wat wil kleven zweefteven, ik ben liefde eruit zeven. Noch dat ik doe streven en leven met wie dan ook. Met wie? Met wie het uit is? Ja. Mezelf. Hè? Met mij. Je kan het toch niet uitmaken met jezelf? Hoezo niet? Sta jij niet in relatie tot jezelf? Begint liefde bij de ander? Ik kan het met 'mij' uitmaken zo je vrij van geest groeit. Al kan je je vragen, was het ooit aan dan? Iets wat ex is aan te raden. Net als, waar leidt sex toe? Flex ik mij de muscles of the brain of train ik me ego, zo ik het lichaam meen te zijn? Liefde is larie, wie lief doet tralie en verliefdheid; ziekte is ook ergens goed voor. Waarin de verwarring schuilt is waar ik me voor behoed. Men neigt bij een bonzend hart om gedachten  die ermee gepaard gaan te richten op de ander. Idealiseer je je idioot, maar het vlees ver- zowel misleidt. Men noemt het toch verliefd? Op afstand lijkt het wat, maar up close, oeh. Ga maar eens om met wie boos liefde uit je leven schreeuwt. Het zegt aanvankelijk 'ik' houd van 'jou', of in verbloeming met masker vermomd: 'ik hou van jou' ♫. Het ziet niet hoe ego bedriegt. In de schijn dat dit deugt. Kom op, neem jezelf waar. Kijk naar die gedachten. Doorvoel het hart. Anders sla je kern over: wie ben je werkelijk? Doorgaans luidt de norm 'je moet er voor de ander zijn', 'ik leef voor jou' en 'zonder je...' kan ik mijzelf zijn. Het gros kent zichzelf niet ècht. Noch dat het de moeite neemt om. Het verwart lichaam met geest en aapt afgescheidenheid na. Je kan er het ganse leven mee vullen; drama dat zowel vermaakt als hel wekt. De mind is doorsnee all over the place. In het hier nu? Bij jezelf blijven? Trouw aan wie? Christus zei het; velen staan voor het bruidsvertrek; alleen een enkeling treedt binnen. Zelden dat iemand zichzelf is. Eerder koter van zeven dan opa, zeventig. Leeftijd meet geen graad als 't er om gaat. Hoezo houdt je van mij als je geeneens van jezelf houdt? En als je van jezelf houdt, waar heb je mij dan voor nodig? Wat heb je werkelijk nodig? Men verwent zich met gevoel; met welk doel? Om niet te warm, niet te koel in de comfort zone te zitten? Niet in staat om wat het doet bezitten te ontklitten aan de warboel die ontstaat door denken, waar ook dit voorbeeld van is. Zij het anders in verhouding tot. Liefde? Opgerot.

Liefde is illusie

Wie verliefd doet maakt ruzie met lief zijn en het hier nu, nie? Want in het heden past geen droom, welke hoort in de toekomst; bij wat je toekomt. Toe, kom, na jaren valt het liefdesleugen te verklaren in dat het geen moment nodig is geweest. Voor waar het niet om vraagt waren het onvoorwaardelijke en heelal, dat wat liefde overtreft aan het bewaren. Om in te zien dat het liever is bedaren, dan in liefde duikt. Wat men liefde noemt misbruikt. Gebruikt men verstand, dan ziet het waar het in is belandt. Dat liefde strand, zo niet ver zal varen. Wat groeionmogelijkheid kan verklaren. Dat het helder is, er geen noodzaak zij om liefde te ervaren. Zelfs geen moment is geweest dat 't er mee bezig moest. Hoe'st in liefde? Onderzoek je geliefde. Voor wie door illusie kliefde, ziet er geen liefde zijt.

Doeswat?

Als je niet zo hard als zacht bent, ben je niet zacht. Noem het dan een doesliefdoos. Met-lief-doen-los-je-alles-op-lul. Flauwekul. Wie heeft er geen benul van evenwicht? Geen schaduw zonder licht. Zwart, wit, goed èn slecht. Mijdt de weeïge stem, die niet leidt naar harde taal. Onthaal wie in strijd is met open blik. Sus gevaar niet met lieve woordjes. Blijf niet vormen naar de ander. Emotionele intelligentie is goed, maar gebruik het niet om te vluchten voor jezelf. Ontsteek in vuur en vlam. Wanneer je niet naar andermans pijpen danst, ontsteek je wellicht een dans voor beide. Stap opzij voor het kwaad, maar confronteer het boze met tegengif. De ander vraagt weleens om een schop onder de kont, geen schijn dat inpalmt.             Voor je het weet ontvangt het wie tegen is, als vriendin waar het voor wijdt, wijl deze liefde als pruik afzet, om te lachen hoe het haar opzet. Met opzet dubbelzinnig? De een drinkt tot het dubbel ziet, de ander ziet dubbel, zo het zint. Voor het eenduidige waar men zich in verliest, is het dubieuze uitlaatklep. Verlep geen liefde tot het seks, en wat dan ook, gebruikt om 'goed' te maken. Want dat is het nooit voor wie in liefde gelooft. Die kan na tachtig jaar immer een wezen wanen, die ideaal moet zijn. Verliefd.  Lekker met z'n tweeën in één bed. Niks geen nachtrust. Rekening houden met elkaar. Aanpassen. Dan maar ieder een deken. Wanneer ga je slapen? In ieder geval niet met jou, zo je slaapt er in wezen geen wezen is weest, wanneer je wakker wordt en vraagt wie er sliep. Noch dat je niet stopt met dromen overdag. Dan is het slaapwandelen geblazen. Van alles wat je jezelf wijs maakt. Ik moet bepaald werk hebben, een partner, kinderen, carrière, vriendschap, zelfbeeld, zekerheid, meedoen met, gelukkig zijn we niet allemaal knettergek. Hoe wil je deze fractie aan verlangens in een betrekkelijke eeuw voor elkaar krijgen? O ja, door te verdoezelen dat het geen pit hei. Geen ballen. Misschien kan je beginnen om jezelf keihard aan te pakken. Liefde en lief doen verschilt. Met de vuist op tafel. Werk maken van jezelf. Begin maar met wie je bent, alvorens je je stort in ontelbare verlangens, waar nog nooit iemand genoeg van heeft gehad. Zodra je ziet er geen ziel zijt, houdt het op. Kan je achterover leunen. Uit de tredmolen. Rust. Je niet druk maken, waar de wereld om je heen zo over strest. Rest in peace, vóór de dood. [Klets] je geloof kapot. Rest de kwestie, wie lest dorst der drang in draaikolk der vragen? Drinkt woorden van Osho tot Keers tot het hardleers, dronken aan emotie, door commotie kijkt? Zeikt zich af, zo geen mens met moed 't voor je doet. Kwets tot geen kwal te vinden is. Maak van jezelf een soort naakt strand, waar het nog geen korrel is van 't - zand erover. Ja, ik moet iets om waterval te wijken, die het midden in de nacht van droom voorziet. Wil Klaas Vaak nooit meer strooien want of het nou geweldig is of klooien, ik lig liever als dooien om 't hachie een nachie zachie te laten slapie. Maar verwachie doe ik nie. Lach nie! 't Leven is zo zach als har, nie?

Onontkoombaar?

 

Waar en niet waar. Je mag natuurlijk wel grenzen hebben. Als je vriendin met een ander gaat, voor je neus, dan stel je grens. Je hoeft natuurlijk niet alles te accepteren. Wie inspireert het om (niet) alles te (hoeven) accepteren, en, als je nog in doelen denkt, wat is het hoogst haalbare? Wie kan zich het loslaten van alles (doelen, jezelf en een 'ik') voorstellen? Als je nog in een zelf gelooft, dan lijkt het alsof je voor jezelf op kan komen; grenzen kan stellen voor jezelf. Wat wil zeggen, niet voor de ander. Ongeacht het excuus. Anders ga je bepalen hoe een ander moet zijn. Stel je vriendin gaat vreemd voor je neus. Tja, dingen gebeuren. Goed voorbeeld, want hier kan je worden getest. Hoe volwassen ben je om het niet persoonlijk te nemen? Wie kan zich voorstellen dat wanneer je zoiets niet trekt, je ontdekt hoe gehecht je bent aan (irreële) gedachten en gevoelens? Er is niets mis om boos, teleurgesteld en/of verdrietig te zijn. Of juist blij dat de ander iemand vindt waar het mee gaat. Wie weet past iemand anders waar jij niet past. Wie ben je om de ander daar in te begrenzen? Je kan jezelf zogenaamd begrenzen wanneer je het niet aankan. Maar verlangen, verwachten en/of eisen hoe de ander volgens jou moet zijn? Iedereen weet zelf 't beste wat voor hem of haar goed is. Als je in de poppenkast die we voor waar houden gelooft; suffer the consequences. Hoe open ben je om iemand te laten zijn? Hoe vrij ben je en gun je de ander dit ook? Hoe 'liefdevol' is 'liefde'? Dit staat los van een open relatie, gaat dieper dan (wat men vaak) liefde (noemt) en kan men de hoogste vorm van educatie noemen: tolerantie. Als liefde vrijheid beperkt, noem het dan geen liefde. Een gemiddeld mens kan steigeren bij zoiets, maar is ook niet echt volwassen hier in. Je kan op de proef worden gesteld. Vandaar dat je dankbaar mag zijn als emoties triggeren, zij het na belediging, vreemdgaan of wat dan ook. De ander is niet verantwoordelijk voor jou (gevoel) en vice versa. Wat doorgaans niet duidelijk is voor het gros. Zo gek is het dan ook niet om onafhankelijk te zijn van relaties, het relationele en andere waanzin. Maar goed, leg dat uit als het kwartje niet valt. Begrenzen hoort bij jezelf afscheiden van anderen om je tijdelijk staande te houden in de toch al absurde wereld in welke we denken te leven, maar waar geen grammetje bewijs van is geleverd. Noch dat accepteren een werkwoord is. Het kan beredeneren dat een werkwoord om inspanning gaat: ik grijp iets, zet kracht en doe. Waarbij accepteren ontspanning betreft; de afwezigheid van mij. Loslaten net zo. Het is als een blad dat van de boom valt; dit doet de boom niet noch dat de wind er aansprakelijk voor is. Het gebeurt, of niet. Vandaar dat liefde en ego niet samengaan. Zo zijn er rare dingen die we ons aanleren, waar we geen moeite voor doen om te zien hoe het werkt en in elkaar zit. Vergeven... leuk, maar niemand kan vergeven en al helemaal niet een ander. Zulke egotrucjes, waar er ontelbaar van zijn, houden aan voor wie inzicht ontbreekt. That's ok. Dit met je verstand begrijpen ook, maar zo lang je het wilt begrijpen, begrijp je het niet. Op het moment dat jou liefde een optie is geworden, ren je dan de andere kant op? Moet liefde geen optie maar een keuze zijn? Aangezien optie en keuze overeenkomen, bedoel je besluit? Wie kan zich voorstellen dat er geen opties zijn zo uit meerdere keuzes immer èèn besluit kan worden genomen? Wie besluit als er nog niet eens is besloten dat wie besluit, bestaat? Mocht je toch aannemen dat je bestaat, wie zegt dat je een keus hebt in liefde, hoe het leven loopt en dat de wil vrij is? Of je nu onnatuurlijk sterft als schaap in slachthuis of wacht tot de dood je oogst, het leven verlaten valt niet te bespreken, of wel? Je kan besluiten om daar niet naar binnen te gaan.      Tot je geoogst wordt. Inderdaad, maar wie zegt dat het niet zo is? Net als geloof, je moet het geloven, denken of voelen. Ik heb nu een gevoel of dat echt zo is.   Nou ja, je 'moet' niets. Het tegengif van neti neti is niet bedoeld om te geloven, maar kan werken om wie wat gelooft niet aan te nemen, tegengas te geven, in twijfel te trekken. Als methode, sleutel, handreiking. Om dieper te denken. Na te denken. Wat schaars is, maar toch. Of de wil vrij is of niet; het is beide niet waar. Dan kan je je afvragen wie zegt dat het niet waar is, en dat is aan te raden. Maar niet om aan te tonen dat het niet vrije van de wil onjuist is en dat het wel degelijk vrij is. Door ergens in te geloven waan je  jezelf  dat  iets  waar  is of  kan  zijn.  Waarom? Waarom jezelf beduvelen? Wat heb je aan geloof? Nog niet genoeg energie verspild? Jezelf opzadelen met allerlei zooi in de rugzak die, als deze leeg zou zijn, zo licht is? Stel je wilt verlichting. Verzwaar je dan niet. Wie houdt wat dan ook voor waar aan? Met welk doel? Vraag het. Niemand weet het echt. Als je een doorsnee mens confronteert met zichzelf blijkt het geen jota te snappen van wie het is. Advaita, alsook zelfonderzoek, is geen geloof noch religie. Wat verschilt met de Sint en liefde tot aan het Christendom. Geloof is niet nodig om te leven. Dus als je je er van bevrijdt... wat heb je te verliezen?

Eerlijk?

Wie is echt eerlijk? Een paar, enkele, weinig. Misschien maar goed ook. Laat men elkaar om de tuin leiden. Of ze tegen waarheid zijn opgewassen is de vraag. Bewust is het bedrog zelden. Wie gelooft verdooft. Dit is net als cabaret, maar anders. Niet louter voor vermaak, maar met ernstige ondertoon. Het komt overeen in dat het is opgezet, maar zonder willen overtuigen. Het is geen lokaas voor geld, om de ander te winnen of raken. Al kan het lokken. Het is niet zo bedoeld. Het verschilt in wie doelt en wie niet. Het vertelt een verhaal waarbij het resultaat los ligt, versus er iets mee willen. In het theater wil de balans bij lachen liggen. Dit is niet gemaakt om te lachen. Al kan het lachen zijn. Ligt eraan hoe je 't ziet. Op het podium zijn het onderwerpen die het gros kan hebben. Deze onderwerpen voegt het niet naar 't volk. Dat geeneens bestaat. Publiek is een projectie, dat kijkt naar een projectie, van een projectie, om als projectie te worden geprojecteerd. De projectie van deze woorden komt van dichterbij, dan wat massa beweegt. Zoals het zegt, eerlijkheid is weinig weggelegd. Op de planken maakt het niet uit. Daar komt men niet om door de hele illusie te prikken. Het staat open om te worden gefopt. In een verdovende overtuiging voelt het de pijn niet, die het bewust kan zijn, maar niet is. Niemand kan het kwalijk nemen, zo het vrij is, te zijn wie het is. Desnoods wilt zijn, om de streefteef tegemoet te komen. Wat niet hetzelfde is op het terrein van de zelfontkenner. Dan zijn de rapen gaar. In een groep, zij het groot, klein, massaal, intiem: aanpassen, meedoen, erbij horen. Tot op zekere hoogte jezelf zijn. Maar als je luistert naar wat je je ingeeft gaat vroeg of laat de stekker er uit. Wordt je weg gemanoeuvreerd. Is het oprotten. In de relatie net zo. Liefde? Nee, onderhandelen. Ik houd van jou als. Verwacht van jou dit. Want anders. Waar is liefde? O ja, die kan je krijgen, verdienen en zelfs nemen. Of wat we onvoorwaardelijk wanen. Laat de voorwaarde dan los, zo er geen 'ik' is, die onvoorwaardelijk lieft. Nee, zo onvoorwaardelijk ook weer niet, eh? Of verliefd zijn, wat heeft dit met echte liefde te maken? Met een roze bril, ja. Dingen niet zien zoals ze zijn en op weg naar de onderhandeling. Waar het eerlijkheid niet echt aan de kaak stelt. Door wil met dromen. Doen alsof. Waar het goed in is, geef toe. Zo vertelde Micha Wertheim de ene cliffhanger na de andere.     Voor    een    show

in een befaamd café geweest en met een bekende Nederlander gesproken, om het te hebben over dat hij dit gaandeweg blootlegt. Dat met een paar leugens een boel aan de lippen lijkt te hangen. We zijn geneigd te geloven dat wie wat zegt voor diegene waar is. Een conclusie trekken over de ander is geen goed idee. Het gooit de deur (voor een andere kijk) dicht, laat hetgeen niet in waarde en kan nodeloos kwetsen. Hetzelfde met deze woorden. Ik zeg wat ik wil, omdat ik er dwars doorheen zie. Als anderen geloven wat er wordt gezegd, top. Bij hen kan je vast komen te zitten. Vastdraaien als een schroef om roest te zamelen, zo nimmer nog vrijheid te voelen van hoe los laat. In een cult kan het zo ver gaan, dat er massaal suïcide wordt aangesmeerd. Met een partner is it stuck in the middle with you. Bij een kind is het onschuldiger. Doch kom je er makkelijk aan. Hoe kom je d'r vanaf? Leer onderscheid maken. Achter deze woorden zit niets. Ik moet niets, van wie dan ook. Eventueel komt het zo kort mogelijk tot zaken. Om vervolgens de wegen te scheiden. Zoals een juiste goeroe, spiritueel leraar of lerares en therapeut met je omgaat. Woorden zeggen uiteindelijk niets. Het is zinloos om er aan vast te (blijven) houden. Zhuangzi is hier voorbeeld in. Sowieso is niemand verantwoordelijk voor hoe een ander iets vat. Niemand kan in een zin, of paar regels, iets waterdicht maken. Wie denkt dat ik niet open sta voor, of een ander (zelfs totaal tegenovergesteld) idee in gedachten heb, is niet mijn probleem.     Hoe  rond  je  iets  ook vormt, dichter je iets metselt, de wet ook luidt; er is altijd een maas te vinden. Hoe doordachter je iets uit allerlei bronnen omschrijft, des te eerder je ziet dat het niet waar is. Dit is voorbeeld. Wie verliest zich zogenaamd al dolende en dwalende in gedachtengang, die hersens spinnen? Wat wil het zeggen? Wil het wat zeggen? Hier lijkt wat te staan. Mits je er in gelooft. Maar vormt het realiteit? Voor mij is 't hetzelfde als kill the Buddha. Wat zoveel wil zeggen als, wat heb je aan praatjes van wie dan ook? Waar het me op de feiten drukt, om dit vervolgens als fictie te onderzoeken, daar heb je wat aan. Niet de door school opgedane droge stof uit boek en droom van docent. Kijk de bron van ellende aan. Is schaars, hoor; buiten eigen vakgebied kijken in wat het onderzoekt. Wiskunde gestudeerd? Dan gaan we het niet combineren met antroposofie en Oosterse filosofie. Oceanografie? Dat beslaat aardrijkskunde, water en ijskappen die er in smelten. Maar onderzoeken wie bang is om land, dat in nota bene van niemand is, kwijt te raken, ho maar. Dit is te wetenschappelijk voor de toch al niet echt wetenschappelijke geest, van het wezen welke zichzelf wijsmaakt dat meten weten is, oorzaak slash gevolg ziet en onvoldoende naar binnen kijkt. Zo het ogen doorgaans naar buiten richt. De gevolgen die voortkomen uit in jezelf geloven, brengt pijn teweeg. Elk geloof heeft gevolgen en ben je niet echt eerlijk? Suffer the consequences. Kan je nog zo geleerd uit de hoek komen, jezelf en anderen gedachtenloos angst aansmeren is niet bepaald wetenschappelijk. Laat de ijskap van een gesloten geest smelten door het hart, dat volhard in irreële angst. Laat de paashaas verdwijnen, zo het chocola aan de lippen legt, tong smullende. Laat de Pool ineenvloeien, zo we immer druppel zijn in de oceaan, welke uit hetzelfde bestaan. Afgescheiden aanpak afgeschaft. Wanneer doodsangst voldoende is doorvoelt, boeit het je niet. Dan overstromen lage landen toch? Wat maakt het uit? Gebeurt als het goed is geeneens in huidig leven. Dus waar maak je je druk om? Je kan je richten tot je eigen hachje, in het hier nu. Er is geen gister, morgen, noch dat het heden feitelijk onder waarheden valt. Waar is het hede als je zoekt met rede? In plaats van je herkennen in een ik, die in het lichaam verschijnt, met alle hechting van dien (dit is mijn huis, land en wat dan ook), kan je jezelf en anderen een gunst doen. Leer van hen die zijn voorgegaan. Zoals Ramana Maharshi, Nisargadatta Maharaj en Anandamayi Ma. Keer naar de wortel van het kwaad: wie. Niet naar de duizend uitschieters: waar, waarom, wanneer en hoe. Naar de kern. In alchemie noemt men het Nigredo, Einstein zei dat realiteit slechts illusie is en in Yoga staat het bekend als Jnana, het verfijnen van het intellect door diepgaand onderzoek. Als weg van wijsheid en kennis. Wat wellicht wetenschap ten top is. Neem de spreuk dat wijsheid niets zegt te zijn en liefde alles, van Nisargadatta en confronteer deze met de soort vraag waar Ramana beroemd om is: zegt wie? Maar hoe beknopter en krachtiger is evenzo rode vlag. Te mooi om waar te zijn. We zijn geneigd te geloven dat wie wat zegt, waar is. Een conclusie trekken is geen goed idee. Toch lijken we te weten wat de ander bedoelt. Ook als er geen bedoeling achter zit. Bizar, eh? We vragen niet, we doen. We veronderstellen. Ja, maar jij trekt nu toch een conclusie? Precies, in jouw ogen lijkt dat zo. Zullen we het onderzoeken? Kijk vanuit een andere hoek naar hetgeen, haal de stelling dat het concludeert onderuit en stel vragen tot je er een strik om draait. Voor mij is het simpel om mijzelf en wie anders, maar net zo spreekt, te laten hoe het is. Wanneer er echter een gedaante oppervlakkig gaat zitten doen, komen de denkbeeldige messen tevoorschijn. Meestal zijn het grote kinderen met een kleuterbrein, als het om onderscheiden gaat. Onder het mom dat het zich volwassen acht. Wacht, dit scheert niet elk gesprek over één kam, maar wanneer het er op aan komt, komt het in wezen niet verder dan een onderontwikkeld emotioneel denkend wezen. Net als de cliché 'hee hallo, hoe gaat het? Nou goed, mooi weer, eh? Ja en amen'. Nee, val mij niet lastig. Of we gaan ons tezamen doodschamen voor het falen van een examen in wie zijn onze namen, zijn we onze lichamen en ogen, zijn dat ramen van de ziel of ontnamen wij ons een open blik, wijl het zielige ramen uit was kramen?

Hoe gaat het?

Wie is het opgevallen dat het een ander aldoor is die dit vraagt? Met de Franse slag, want neem je die vraag serieus, stel je dit jezelf, waar slaat het dan op? Verder dan een openingszin en het antwoord dat immer goed dient te zijn, komt het niet. Dit suggereert dat 't niet bekommert om hoe het echt met je gaat. Één keer gehad, zei het, 'slecht, zullen we 't er over hebben?' Wat dus niet de bedoeling is. Einde gesprek. Gesloten deur. Voor wie wil weten hoe het met een ander gaat, OPEN YOUR EYES. Hoe gaat het?! Kan je zien. Sla gade. Zó [gebaart 't naar het lichaam]. 'Ja, maar ik kan niet zien hoe jij je van binnen voelt.' Wat met reden is, aangezien men onvolwassen vrij weinig emoties aankan. Los daarvan, waarom zo naar buiten gericht? Hoe zit het met jouw inborst? Of breekt de beerput dan open? Dus richt je je op een ander? Leid je je af met de wereld om je heen? Mijdt je hetgeen waar het om draait? Waait de wind maar eens door het stof dat het hoofd spaart. Maak gebruik van het koppie. Nadenken is het waard. Niet kopiëren. Origineel zijn. Bij de mens ben je dan op het verkeerde adres. 'Alles goed? Want ik zie je zo zitten. Als ik iemand zo zie, is er iets mis. Ik kan namelijk niet omgaan met neerslacht. Irritatie is mij te hoog gegrepen. Ik maak geen onderscheid, dus dit onrijpe, onvolgroeide, vernepene verwacht ik ook van jou. Ik kom niet met een overpeinzing, sla je niet gade en loop niet verder. Ik val je lastig. Kan me niet beheersen. Oppervlakkig als de hel en snel, want ik wil niet echt weten of alles ... goed?' Wie zoiets vraagt beboet zich met verspilling aan energie, te kort aan zicht en het leugenachtige karakter dat we ego achten. Wie vraagt zich dit nu af? In een bepaalde levensfase kan ik me voorstellen dat het goed en slecht hanteert, maar iedereen ontdekt nuance tot het emotioneel rijpe wakker wordt en 'zich' niet meer met een hart 'verbindt'. Zo het ziet dat hachje geen boodschap heeft aan bemoeienis. Laat het organisme diens ding doen. Angst wordt er niet beter op als je deze met slecht bestempelt. Aan een chakra draaien- nee, al dat egoïstische onkruid met de grond gelijk maaien. 'Maar met Reiki, een steen en paracetamol ben ik er vlugger vanaf.' Waar vanaf, stuk ongeduld!? Welke bult ken je nu weer niet aan? Met het masker onthuld zijn we snel uitgeluld. Wat er gebeurt is niemands schuld, noch verdienste. Het gaat hoe? Waar dient het toe?

Doet het pijn?

Pijn is leermeester, maar wie student?

Hoi, dat is toevallig. Ik was vorige week ergens waar ik weer eens iemand sprak van de middelbare school. Dacht toevallig aan jou. Grappig dat je me vraagt. Hoe is het? Hoezo grappig? Kan je je voorstellen dat het immer de ander is die vraagt hoe het gaat, niet jezelf? Grappig is misschien niet het goede woord. Maar zoals ik al zei toevallig. Met mij gaat het trouwens goed. Wat levenservaringen rijker. Alweer lange tijd weg. Tijd vliegt. Hoe is het bij jou? Toeval? Toe val, val in de liefde, maar blijf niet liggen; sta op. Kan je je voorstellen dat het niet uitmaakt hoe het met mij gaat? Wat is een levenservaring die je aan kan raden? Nee, kan mij dat niet voorstellen eigenlijk. Praat ook zo eenzijdig dan. Hoe het gaat is toch niet de enige vraag? Zijn er geen andere zijden aan de mens om het over te hebben? Wat nou als het voor mij niet uitmaakt of het goed, slecht of rot gaat? Drie zinnen verder en die eenzijdigheid valt weg. Al ligt het er aan hoe je er naar kijkt. Zeker niet de enige vraag. Maar meestal wel eentje om mee te beginnen als je mensen lang niet hebt gesproken. Snap ik. Al skip ik koetjes en kalfjes en tast ik zo snel mogelijk door tot de kern. Afhankelijk wie ik voor me heb. Je response is te waarderen. Tot dusver voel ik te weinig ingang om direct te zijn. Dat is ok. Het resultaat ligt los. Wie weet waar dit gesprek heen gaat. Hoe het gaat is geen vraag die ik met norm beantwoord. Het is een goede vraag om dieper op in gaan, maar dan dien jij daar ook zin in te hebben. Of, als je wilt; wat gaat er goed met die rijkdom aan levenservaring van jou? No worries. Direct zijn is altijd goed. Een van die levenservaringen. Net als je verwachtingen temperen en je leven leven zoals jij dat wilt. Al was ik daar altijd wel goed in. Het heeft me tot nu toe gebracht waar ik wil zijn. Anyhow, niemand vraagt overigens om een hoe gaat het vraag te beantwoorden met een norm. Daar ben jezelf bij. Je kunt hem beantwoorden zoals je wilt. Of niet zoals jij doet. Wel beetje ingewikkeld zo. Durf bijna geen vraag meer te stellen naar aanleiding van de hoe gaat het vraag. Over direct zijn gesproken. [lachen] Welk gevoel gaat er samen met dat durf je bijna verlaten heeft? Goed teken overigens. Wellicht is er sprake dat de ernst welke me kan grijpen, wederzijds is. In andere woorden, of je dit serieus neemt kan alleen jij zeggen. Ik geef de voorkeur aan voor mezelf te spreken. Het komt in ieder geval gemeend over. Dank je. Misschien is het een idee om de hoe gaat het vraag te onderzoeken. Anders te bekijken. Veelzijdig te belichten. Daar vragen over te stellen. Hoezo maakt het iemand niet uit hoe het zich voelt? Wat heeft dit voor te stellen? Wie weet zijn het getemperde verwachtingen die maken dat het zo met deze vraag omgaat. Anders kon de 'ja, goed of nee, slecht' vallen. Al zou ik me er niet op vast pinnen. Ik zeg maar wat. Ik vind dat wel heel ingewikkeld praten hoor. Als je direct wilt zijn en tot de kern wil komen, helpt het wel als je iets vertelt en het vervolgens niet bij de ander legt om een onderzoekende vraag te stellen. Mmh, misschien spreekt het langs elkaar. Tot de kern komen heeft voor mij niets met hoe een persoon zich voelt te maken. Wie je bent is dan de hamvraag. Eeuwenoude wijze om het ego bloot te leggen. Mezelf met haar en al uit de grot te sleuren en in het licht te werpen. Wie denk ik dat ik ben? Een persoon, een masker? Een bundel gevoelens en gedachten? Ingewikkeld, niet? Het is simpel als het kwartje valt. Een vraag bij de ander neerleggen, is een idee wanneer het zelf geen vraag stelt. Zo wellicht een gesprek verder helpt. Zie het als een uitdaging. Een handreiking. Ik kan de mond open doen, zoals je kan zien, maar vind het interessant om jou het woord te geven. Ok, ik ben wel benieuwd. Wie ben jij? Of wat ben je geworden? Het idee bij deze vraag, is niet om met een antwoord te komen. Je kan zeggen dat het de vrager ontbindt. Dat je zo gaat twijfelen aan jezelf, op basis van een geaard lichaam om met angst om te gaan, dat je op een gegeven moment, in mijn geval geleidelijk, dieper en dieper beseft dat dingen als 'ik ben Joost huppeldepup' woord aangaat; gedachte, denkbeeld en illusie. Geen werkelijkheid. Dat er geen geloof (in jezelf) nodig is om te leven. Ik ben mild door me in te houden met direct zijn. Als ik met jou omga als met mijzelf, wordt het wellicht te bondig, dubbelzinnig en tegenstrijdig. Wat ik al zei, me waterval aan woorden kan er zijn, maar als jij iets kwijt wilt, wees welkom. Al is het iets totaal anders, zoals, wat luister je nu aan muziek, of, wat doet de stilte met je? Dan ben ik ergens blij dat je mild bent. Want ik vind dit al behoorlijk filosofisch en ingewikkeld. En snap soms niet precies wat je wilt zeggen. Ik ben overigens een tijdje filosofielessen gaan doen, maar ik raakte zo verstrikt. Ik werd er soort ongelukkig van. Als je achterin een wiskunde boek begint kan je denken 'wat is dit voor abracadabra?' Niet waar? Hetzelfde met spirituele, filosofische en diepzinnige woordkunst. Al is het niet begrijpen er een begin van. Naast dat het louter hersengymnastiek is. Een nodige maar voorbijgaande fase, voor wie eerlijk is met zichzelf. Dat je er in verstrikt kan raken, valt voor te stellen. Ongeluk, dat is een mooi thema. Zoals Damiaan Denys werd gevraagd, 'zijn we ziek als het ons niet lukt om gelukkig te zijn?' Schrikt het af? Is de angst te groot? Dit is normaal en het is verstandig om kleine stapjes te nemen. Vandaar een voorzichtigheid. Een bodem kan pas worden weggetrokken, als wie erop staat er klaar voor is. Dan gaat zoiets vanzelf. Er zal ook nooit een leraares zijn, die kan claimen het te weten. Het kan om de waarheid heen dansen. Zoals Socrates zei, 'ware kennis is weten dat je niets weet'. Nu jij weer. [lachen] Hoe kijk je naar deze 'ongelukkigheid'? Ja, ken de uitdrukking. Zouden meer mensen van kunnen leren. :'D Maar die ongelukkigheid. Tja, hoort hij het leven. Als je het een niet ervaart, is het andere ook lastig. Loslaten. Op dat moment en nu misschien ook niet; ik sta er niet echt open voor. Waar sta je (in het bijzonder) niet voor open? Moeilijk te beantwoorden. Ergens houd ik van bepaalde oppervlakkigheid. En tegelijkertijd ook niet. Hoe zal ik zeggen, soort filosofische levensvragen, thema's uitdiepen. Wat ben jij overigens gaan studeren na de middelbare school? Wat me te binnen schiet, is dat Hans Laurentius zei om op een helder moment zelfonderzoek, of wat je filosofische levensvragen noemt, te doen en wanneer niet, iets anders. Stel geen (onmogelijke) eisen aan jezelf. Het lichaam heeft limieten. Er in mee gaan, kan verstandig zijn. Met oppervlakkigheid is niets mis, in essentie. Zelf had ik tijdens perioden van diepgang juist baat bij het luisteren naar wereldse muziek. The poppier the better, you could say. O, de durf is terug. Ook een vraag over wat ik heb gestudeerd is me koe en kalf. Het is hobby om zoiets te omzeilen. Zo het wellicht een draai te geven. Klakkeloos vertellen kan tot pijn leiden. Nou heb ik niets tegen pijn, maar onnodig kwetsen geef ik geen voorkeur. Wat ik kan zeggen is dat ik heb afgemaakt. Niet alleen afgemaakt. Afgemaakt. Onderzocht. Figuurlijk het loodje gelegd. Door  aan fictie, welke leer met zich brengt, heen gaan kijken. Al kan je menen dat ik aan zelfstudie doe, mocht ik het woorden geven. Zeg maar met een been in een aan jezelf werk modus en de andere die lacht vanuit het inzicht dat 't gebakken lucht is, waar het over gaat. Al spreek ik geen waarheid. Als ik het poog, glipt het als aal uit handen. [lachen] Hoe kan je omschrijven waarom je dieper naar het leven bent gaan kijken? Wat maakt dat een dergelijke vraag je kwetst? Wat bedoel je met figuurlijk het loodje leggen? En wat is de reden dat je geen waarheid spreekt? Of althans jouw waarheid. Er bestaat niet zoiets als 'de' waarheid. Dat het pijn kan doen, niet dat het pijn doet, kan een belangrijk verschil zijn. Net zo het om een antwoord gaat, niet de vraag. Dat iets kan, veronderstelt voorstelling. Als iets is, realiteit. Het is onpersoonlijk. Dus zal ik het zo onbevangen en onbevooroordeeld mogelijk weerleggen. Eerder een vrager aanreiken dat dit hoort bij de illusie van denken een persoon te zijn. Iets wat tig maal zwaarder weegt dan de invulling van deze fictie. Pijn staat in relatie tot gevoel. Voor 'jou' en 'mij' is het nodig om een onderscheid te maken. Anders kunnen we het zo niet beschrijven. Dit is hoe taal werkt. Althans, hoe we dit hebben aangeleerd en het is eigenschap van het ego. Ik scheid me af van de wereld om me heen, alles opdelende in hokje dit, hokje dat. Wat voor één procent praktisch is, de rest niet. Zie het als een gemoedelijke stilte. Welke we als het ware delen in samen zijn. We zijn even één. Niet omdat het zo is, maar voor dit verhaal. Dan breekt iemand de stilte en afhankelijk van hoe het gebeurt en wie het waarneemt, kan er van alles van worden gevonden. De één is blij, die was de stilte zat. Voor deze was het pijnlijk. Een ander boeit het niet, die kijkt naar buiten en ontgaat het. De derde doet zich voor als wie afzonderlijke pijn mijdt. Die kan niet genoeg krijgen van de leegte, de rust. Die voelt pijn in woorden, waar anderen geen besef van hebben. Welke graad meet van de kloof, die ontstaat bij het isoleren van 'ik', afscheiden van 'jou' en het verlaten van het serene. Afgezien dat het niet uitmaakt wat er gebeurt en dat het liever leeft hoe het is, dan hoe het 't zou willen hebben, kan het opkomen voor zichzelf. Voor het lichaam en 't vormloze aspect. Niet de denkbeeldige persoon. Wat ik zei, met het ene been strijd het in, komt het op voor en werkt het aan zichzelf; met het andere wordt doorzien. Stel het ontvangt een schitterende taart. Iemand snijdt deze eer het ready is. Er is behoefte om deze heel te aanschouwen, tot zich te nemen en te bewonderen. Wellicht wil het geeneens door midden. Wil 't hetgeen dat heel is, heel laten. Degene met het mes, is als de vrager wie iets wil weten over hoe de taart in tweeën is. Niet dat je dit voorstelt. Dat kan ik niet zeggen. Invullen doe je zelf. Dit is een illustratie, op basis van interpretatie. De gevoeligheid van het lichaam is een instrument, uitwendige middelen overtreffend. Het gaat samen met de innerlijke stem, your gut feeling, intuïtie. Waarbij het pijn als leermeester ziet. Niet alle pijn hoeft het te mijden. Het kan ook fijn zijn. Kwetsbaarheid kan aangeven wanneer iets leidt naar het bevestigen, verstevigen en in stand houden van het ego, en wanneer niet. Wat ik zeg, het is niet persoonlijk, dus ik ontwijk het onderwerp. Voor het hachje opkomen, voor niet tweeheid (advaita, het non-duale) en het spreken naar de waarheid (wat je zegt, de waarheid is er niet) is pre. Zoals ik zei kan het bij mij tot pijn leiden. Zo laat ik andermans mening open. Normaal gesproken is er toch ontkenning als het angst, pijn en andere gevoelens aankaart. Ik zie er doorheen, maar ga de ander niet lastig vallen met een eerlijk gesprek, als er geen ruimte voor is. Ik gebruik de eerste persoonsvorm om het te vertalen. Hoewel ik dit liever uit de weg ga. Ik kan ook zeggen: het kan tot pijn leiden; minder persoonlijk. Het kan me in het geheel niet kwetsen, tenzij ik me voordoe als persoon, wat ik aan het besparen ben. Maar maak ik het persoonlijk, dan kan het me ook niet raken. Tijdens of na, kan het zien dat pijn geen gegeven is. Al lijkt het zo. Iets wat menig geeneens vindt lijken, maar van overtuigd is. Als het niets schijnt te kunnen behoeden, in de relatieve zin; let it be. Al is het niet aan te tonen, het ego kan bruikbaar zijn. Vandaar een minder persoonlijke (objectievere) response op een meer persoonlijke (subjectievere) vraag. Doch, wat is te vergelijken? Niets. Dus  de  zee  in  met  zee  meer  min. Vermijden heeft echter geen voorkeur, tenzij het nut lijkt te dienen.  Om dit tot geen leus te leiden, leidt je het af met dat alles om de tuin leidt.  Zo  blijf  je met  de  ene stelling de andere ontkrachten. Wetende dat geen van beide, noch wat het nu schrijft, waar is. Zoals iedereen er achter kan komen, stelt het denken een gereedschap voor, niet de realiteit. Wat wil zeggen dat wanneer de geest dusdanig vrij in gedachten denkt en woorden hun overtuigingskracht verliezen, het geloof niet serieus neemt. Het speelt. Lila. Er is geen werkelijkheid. Maya. Waar anderen zich druk maken over een klimaatcrisis, virus en are kul, heb jij geen flauw benul (meer) van zulke verschijnselen. Door een dieper besef is het leven doodsimpel. Figuurlijk het loodje leggen. Beeldspraak. Een einde maken aan iets. Er kan harde taal worden gebruikt als het om zelfonderzoek gaat. Ik trek aan teugels, want hoe ik zinnebeeldig chloor at om schoon schip- ik bespaar het je. Behalve als je het aankan. Neem mij, spirituele woordkunst en eigenlijk alles met een korrel zout. Wanneer het werkelijk onderzoekt, lost het op. Dan verdwijnt het onderzochte en wie onderzoekt. En/of ziet het dat het er nooit was. In dit geval 'maak je het af', brengt het figuurlijk iets om zeep en helpt het wat de wereld uit. Noem het interesse in dubbelzinnigheid, het raadselachtige mystieke. Het is eigenlijk onverklaarbaar. Wat wellicht verklaart dat het eindeloos kan verklaren, maar nooit met de verklaring komt. [lachen] Gedurende dat woorden boeien, prikkelen en enthousiasmeren, er ruimte voor is en het lichaam niet zeurt over een boterham, kan het beschrijven wat niet te beschrijven valt. De reden dat ik geen, noch mijn waarheid spreek? Het kan vanuit de hoek kijken naar dat waarheid overeenkomt met een mening, visie. Dan zeg ik, tabee, in de prullenbak ermee. Geen behoefte aan. Kom maar met wat waterdicht is. Ook kan het waarheid zien als wat echt (voor mij) is en dat is niets. Dus houd het op met dit te spreken, of er naar te handelen. Je kunt met deze zinnen zien dat het situatie gevoelig is. Het hangt er van af hoe je wie, wat, wanneer wel en niet zal zeggen. Je kan zeggen, ik kan zowel (naar) de waarheid spreken, als niet. Zo komt het bedenkelijke om de hoek. Wat voorkomt om een monopolistische, eenzijdige kijk er op na te houden. Om onderzoek te laaien. En het is intellectuele bevrediging, braintainment, vermaak. Net als het vleugje zelfspot dat er in te vinden is.        Spot ik mijzelf? Bespottelijk! Opgespot met spotten. Laat het onbespoten spuiten; vloei virya zonder vluchtend vocht. Toom in, gereserveerd. Voor wie balanceert bedaring met bevlogenheid? Wie ben je voor meid (of jongen)? Welke schat neemt de tijd om deze larie te ontleden? Wat voor dame (of heer) leeft nu, niet in het verleden? Tot ook het heden in de lucht weerspiegelt, voor de illusie die 'bedriegelt'. Kriebelt er iets, of ben ik de enige in vuur en vlam? Ram opgedane kennis zo hard er uit als in. Wie dreunt woorden, wanneer je ze na kan slaan? Ga gade slaan, niet verliezen van de waan, die woorden wellen. Liever rellen dan revolutie. Zie, tot zicht onzichtbaar is. Dans, tot je erin verdwijnt. Wie ondermijnt deze golf aan gal? Klim door dal, hel en hemel tot het gezemel ziet in zinnen. Laat geen man noch vrouw beminnen. Je bent binnen als je liefde overtreft. En buiten; waar ligt de grens? Steek in de hens. Keer binnenste buiten. Wie dit gezever van geen zweep voorziet, zet geen streep erachter. Sabbelt op de symbolische tepel, die het geeft. Wie streeft, laat het streven maar even zweven. Met al die andere zweefteven en kezen. Stop dit niet alleen in het hoofd. Haal het uit de zweefkont, voor het gezwets dat er in te vinden is. Haal me de woorden in feite uit de mond. Misschien dat het een einde breit, aan wat het uit gedachten sleurt. Het gebeurt, of niet. Ik niet - nietjes. Zing liedjes die nergens over gaan. In een klank die niemand kan verstaan. Met een lach en traan. Laag in laag. Wat is de vraag? Hoe het komt dat je dieper naar het leven bent gaan kijken? Het is een idee om aan te reiken. Als je liever de was doet strijken, dit af wilt zeiken of je gaat verrijken met hi ha ho retteketet- nu ben jij aan zet. Voor wie is het om in taalballet geen ruimte te geven, aan wie er net zo kan verweven over het leven, als ook geen leven zij?