Afscheid



     bestaat niet. Als er geen ingang is om wijsheid te bespreken, trekt het aan teugels. Wanneer het niet verder komt dan ik ben ik huppeldepup, op een vraag die daar niet over gaat, is het streng. De kern van psyche mijden is psychisch lijden en geen teken dat werk welke het schijnt te doen bij hetgeen past. Een gesloten geest is rode vlag.
Voor wie harde taal, wie het zichzelf eigen kan zijn, niet afgaat, kan het tussentijds paaien als pil voor pijn. Maar of iets goed of slecht is, het is beide niet waar. Het toomt ernst in. Tenzij er ruimte is om zinnebeeldig chloor te atten. Wat schoon schip maakt met alle opgedane kennis en het gehele geloofssysteem. Dit gaat niet in bijzijn van wie dan ook. Het is verstandig om contact te mijden.
Wie kan zich voorstellen dat voor wie al doorziet, er geen reden is om de poppenkast voort te zetten? Dat deze in het vragenvuur stapt. Al wetende dat geen vraag ergens op slaat. Wees eerlijk. Het grootste deel van de tijd rommelt het. In de schijn dat het belangrijk is. Van alles wanende en zich vastklampende aan illusies van bijvoorbeeld hoop, geloof en liefde. Blijkbaar kan er een aanloop nodig zijn eer het dit op tafel legt. Met uitzondering van hen die vertrouwen overslaan, zichzelf inbegrepen. Aangezien het niet nodig is. Tis schijn. De aap uit mouw zegt geduld te bewaren tot het denkbeeldig mes kan trekken. Zo ego aan stukken vraagt. Neti neti er op loslaat. Met tegengif komt. Voor wie het onkruid van wie dan ook spuugzat is. Waarbij woorden van Laurentius wellen welke zei dat men deugd, zo lang er niks gebeurt. Maar er gebeurt continu iets. Aangezien gemiddeld mens hardnekkig in een denkbeeldige 'ik' gelooft. Wat niemands schuld is. Het is gevoelig genoeg om zo'n uitstraling van verre te voelen.
Deze inhaalslag maakt misschien korte metten met bepaalde verwachtingen en aannames. Misschien niet. Maakt niet uit. Voor wie geen doel nodig heeft, heeft niets met wie wel. Hoe keer je kaas tot melk? In fermentatie komt er een point of no return. Dan is het klaar met koetjes en kalfjes. Wat zo betrekkelijk is dat alles, dus ook dit, hier onder valt. Het houdt deur open met toereikende hand voor wie bajes tussen oren beu is en uit wil breken. De streep die het trekt, is wanneer het merkt dat dit niet het geval is. Zelf heeft het geen behoefte aan en niets met wie dan ook. Net als afscheid, waardering en respect. Aan de ene kant is eer leugen. Aan de andere kant heeft men zelden ontzag voor ruimte, stilte, het onpersoonlijke. Al dat hier aan voorbij gaat.
Wie durft naar zich met disrespect te kijken? De huid vol te schelden? Figuurlijk kiel te halen? Wie is moe om zich voor te doen wie het niet is? Op de deur te kloppen bij wie het zogenaamd van dienst denkt te zijn, verantwoordelijkheid waant en welke mening het er ook op na houdt? Want dat is het, mening. Geen feit. Een op schijn berust beroep en leven an sich. Waar het zo in verzeild kan raken dat het er realiteit in kan zien. Wat doet denken aan de definitie van psychose. Waar het letterlijk uit kan halen dat alles psychotisch is. Zoals het grappig vraagt of we zien massaal aan psychose te lijden in Rozengeur en Prikkeldraad.
Hoe wetenschappelijk is de DSM? Die bijbel ofwel 'diagnostic and statistical manual of mental disorders'. Dat fantastische boekje wat creativiteit ademt. Doch men vergeet dat het verstandig is om dit als dagboek te aanschouwen. En kont mee te vegen. Net als deze woorden. Wanneer het achter schermen kijkt, het oog op een medisch dossier laat vallen, kan het tot ontdekking komen hoe het zich in achterstand werkt. Het gaat niet om futiele spelfouten die niet in zo'n officieel document horen. Het zijn de niet onderzochte veronderstellingen. Wie verzint regels om medicus te beschermen, zo het in goed daglicht schijnt? Schandalig, niet?
Want tegen snoeiharde kritiek opgewassen, wie? Zo zijn onpersoonlijke gegevens over gezondheid niet voor niets beroepsgeheim. Wees eerlijk. Het kan zaken persoonlijk maken. Al ziet iedereen na zichzelf te onderzoeken dat arts niets over een ander te zeggen heeft. Persoonlijk is niets. 'Je hebt deze diagnose en nog maar een paar jaar te leven.' Wie ja en amen zat is, onderzoekt. Dan is euthanasie en zelfmoord geen excuus voor ellende die het door denkt te maken. Al gunt het iedereen mogelijkheid en vrije wil voor zo'n uitweg. Het is geen oplossing. Vrije wil is doorgestoken kaart en er zijn andere manieren om pijn te ontdoen.
Het is begrijpelijk dat wie in wereld van onwaarheden terecht is gekomen zich behoedt voor blunders. Zoals deze, die, dit en meer weten? Neem iets anders, zoals het een afspraak denkt te maken zonder wederzijds goedkeuren. Er vanuit gaat dat er sprake van is, zonder te vragen. Interactie is wederzijds. Het behoeft communicatie. Al is het niet de eerste wie onvoldoende nadenkt eer in actie komt. Wanneer het ermee wordt geconfronteerd en dit ziet als iets onbenulligs, zegt genoeg. Nog sorry zegt ook. Onvolwassen gedoe. Ten eerste heeft zo'n afspraak geen belang. 'Om even langs te komen, te weten hoe het met iemand is en om afscheid te nemen'. Wat voor grote kleuter speelt het? Waarom symbolisch een hand vasthouden? Waar is het aan gehecht? Wie gaat in vredesnaam op eigen benen staan? Op een leeftijd die er om schreeuwt. Schaamt het zich niet? Of is het pantser van ego zo dik, dat een betonboor nodig is? Stormram? Kernbom? Net als hoe gestoord het met stoornis omgaat.
Hoe reëel is welke tak van wat dan ook? Neem psychiatrie, welke onder geneeskunde valt. Als het deze benaming al verdient. Grote namen van Grof tot Einstein slaat het over. Die leggen illusie bloot. Dat moet het niet hebben. Zo heeft er controle te zijn. Angst waar het geen eens eerlijk over is, dient te worden bedekt, maskeert en mankeert er dan iets aan wie met scepter zwaait? Het stapt met letterlijke bloedneus af op hetgeen wie niet is wat er van wordt gedacht. Het hoeft niet eens te doen alsof. De neus bloed feitelijk. Het weet nergens wat van. Weet uit boekjes halen telt niet. Directe weet is het verlegen. Het ontbreekt tegenwoordigheid van geest. Wat mogelijk maakt niet te zien wie het voor zich heeft. Grove fouten volgen. Wie komt er voor uit? Doet er iets aan?
Zoals dat het wat er in 'moet' voorkomt met oerkreet. Welke buiten het vermogen ligt van wie dan ook. Als niemand luistert naar een roep om hulp draagt moeder natuur, als het ware en zonder garantie, haar steentje bij. Met een brul. Alsof het in hol van leeuw belandt. Een grunt, wat viertal wie dwang uitoefent, het gat van de deur laat zien. Evenals rustig mediteren op een muziekje in half lotus wordt gezien als katatonie: het helemaal niet bewegen. Het is een compliment wanneer geen beweging zichtbaar is. Tien minuten stilzitten is al een opgave voor sommigen. Na uren niets doen, wat ontspannen en gade slaan, wordt het afgekeurd. Door wie zelf geen benul heeft wat het fout doet.
Gemiddeld mens vat zoveel mis. Het zal voorbeelden besparen. Al heeft het weleens te horen gekregen dat het moest blijven ademen, zo het niet zag dat adem er ook is als deze uiterst kalm gaat en het dus lijkt alsof longen lam zijn. Dat het zeven dagen intuïtief vasten op water om lust te mijden en te wennen aan wat geen kattenvoer betreft, maar er op lijkt en niet gezond is, met geen mogelijkheid krijgt vertaald. Waar het om helen gaat, ontbreekt het in basis. Hoe stupide kan het zijn? Schijf van vijf? Een schijnbaar halfbakken zes. Zo giftige stoffen part spelen en het biologische, heilzame voeding bedankt.
Toevoegen is geen probleem, maar wie mindert? Leven kan schaars zijn. Wees zuinig op het lichaam. Alsook wie lust, verlangen en aversie kans geeft om dochter van Mara voor te stellen, zij het in gedachten of fysiek, moet vooral werk doen waarbij het tot gedonder kan leiden. Van een ander verwacht het niets. Die mag gerust een doos eieren klutsen om een overschot aan proteïne voor te stellen. Ik eet het niet. Een zware beproeving wordt al gauw gezien als dat het zichzelf in gevaar brengt. Dood wil of iets. Niet als kans om te groeien. Wanneer het ballen mist, ziet het moed minder gauw in wie dan ook. Want vragen? Dit gebeurt niet. Een ander weet toch beter dan jijzelf wie je bent? [zucht] Zo pikt het uit wie er open voor staat en aanmoedigt. Die het aangeeft in geval van nood een stuk fruit te pakken. Zeven dagen is niets. Iemand stimuleerde al met diens tien dagen. Over Christus en ramadan maar te zwijgen.
Net zo het toch raar is als wie het vraagt bij te staan voor het ventileren van emotie, dit weigert, wijl het diens beroep is om waar te nemen? Gadeslaan is gewoon. Maar wanneer het er naar vraagt: weg is bollebof. Dat het zelf een veilige omgeving regelt en aangeeft wie erbij is zich moet aarden. Zo deze niet ziet aankomen wat het aan agressie uit. Wat nodig blijkt om niet op te kroppen tot de bom echt barst. Die observeert gezien het diens beroep is. Al speelt het een kleinere rol in verhouding tot de met scepter zwaaiende lapzwans, die het vertikt. Alsmede het bijna de dood ervaart wanneer er onvoldoende rekening wordt gehouden met dat het lichaam de tong in wil slikken als bijwerking, na het toedienen van niet noodzakelijk gif. Medicatie verdient het niet te worden genoemd. Zo drugs angst drukt.
Wat is er gezond aan verdoven? Dat het eventueel tijdelijk lapmiddel is, alla. Maar net als alcohol, of welke tirannie op gevoel dan ook, het is geen oplossing en het stelt het onherroepelijke uit. Wat nota bene kan worden doorvoeld. Wie is dit woord vreemd en waarom juist op een plek waar het van pas komt? Hoe kan het dat kennis wat binnen handbereik ligt, geen aandacht krijgt? Waar wordt op welke opleiding ook, een goed boek voorgesteld? Geen curriculum is leerplan waardig. Tenzij het tevreden is met middelmatige onderontwikkeldheid. Als het geluk heeft is er die zeldzame docent wie buiten norm om wat aanreikt. Wat het vervolgens ook zelf kan doen.
Wanneer het op onderzoek uitgaat, valt de mond open van wat er aan rijkdom is, maar niet wordt benut. Hoe er wordt omgegaan met (elkaars) psyche. Zo dom en onintelligent als we zijn. Het is toch raar dat wanneer er op aarde genoeg te vinden is om destructieve methoden te mijden, dit men niet interesseert? Altoos het egootje dat zicht moet hebben op wat er gebeurt. O, te bang om zich over te geven. Wijl overgave weg is. Controlezucht zit diep. Ondanks dat voorzitter van vereniging van psychiatrie, Damiaan Denys, het tegenovergestelde zegt. Dat we controle juist niet moeten willen. Dat het zich af kan vragen waarom het niet ongelukkig mag zijn. Hoe kan het niet doorhebben dat het werk alleen doet hoe het dit zelf wil? Waar het niet de enige in is. Al is dit geen excuus.
Wanneer ziet het schande in gezegend combineren van in dit geval psyche met iatreia? Wat niemand waar weet te maken. Zegen het inventieve scheppingsvermogen. Maar neem desnoods voorbeeld aan dat het zoals hier iets biedt zonder doel. Wat niets zegt. Er open en bloot over is. Wie experimenteert eerst met zichzelf, eer het een ander gif toedient?   Onterend, niet? Dan heeft het geen kaas gegeten van zelfonderzoek noch zichzelf. De harde taal die het voorstelt, is niets in verhouding hoe het ego zo bij de strot grijpt dat het verlangen naar lucht evenredig is aan de wil om er van af te komen. Te ontdoen aan al wie hecht. Om volwassen te worden. Te groeien. Tot en met het groei ontgroeit. Volle wasdom wast.
Voor bepaalde arbeid dient er sprake te zijn van tweerichtingsverkeer. Wederzijdse leer. Open dialoog. Staat het niet open voor wie wat zegt? Ziet het er geen uitdaging in? Gaat interesse (in wie het is) zo ver als spuug? Hoe vaak heeft het zich nog te wijken voor het wakker wordt? Eerlijkheid te schuwen, eer het in zich floreert? Vuur te spuwen als draak om wraak te nemen op hoe ego infiltreert? Zichzelf tot het bot onteert? Voor het geval dat dit al te hard is qua taal, kan het verdoving bieden. Geloof en intellectuele bevrediging kan eventuele pijn stillen. Al stelt het 't onvermijdelijke uit. Zo zijn stiltes aannemelijk. De geest dusdanig scherp dat het ondanks ontbrekende groei hier in, er ook dankbaar om kan zijn.
Hoeveel kiene koppen ken het tellen? Precies. Het kan zeldzaam zijn om elkaar te ontmoeten. Om het te horen hallucineren over heuvels tijdens rit waar het al dansende over asfalt rolt. Er zijn geen woorden voor. Toch gaat het door. Kent het zakelijkheid. Een bijdragen aan basisveiligheid waar het niets voor terug heeft gevraagd. Al is het niets persoonlijks. Dit kan iedereen zich bedenken. Het kan ook zichzelf bedanken. Maar dan schieten ogen vuur om aan te geven dat het af is met wat vanuit ego komt. Voor wie is klaar met wie langskomt? Stilte verwelkomt. Als ik bij mijzelf aanklop, ben ik nooit thuis.