Onontkoombaar?

 

Waar en niet waar. Je mag natuurlijk wel grenzen hebben. Als je vriendin met een ander gaat, voor je neus, dan stel je grens. Je hoeft natuurlijk niet alles te accepteren. Wie inspireert het om (niet) alles te (hoeven) accepteren, en, als je nog in doelen denkt, wat is het hoogst haalbare? Wie kan zich het loslaten van alles (doelen, jezelf en een 'ik') voorstellen? Als je nog in een zelf gelooft, dan lijkt het alsof je voor jezelf op kan komen; grenzen kan stellen voor jezelf. Wat wil zeggen, niet voor de ander. Ongeacht het excuus. Anders ga je bepalen hoe een ander moet zijn. Stel je vriendin gaat vreemd voor je neus. Tja, dingen gebeuren. Goed voorbeeld, want hier kan je worden getest. Hoe volwassen ben je om het niet persoonlijk te nemen? Wie kan zich voorstellen dat wanneer je zoiets niet trekt, je ontdekt hoe gehecht je bent aan (irreële) gedachten en gevoelens? Er is niets mis om boos, teleurgesteld en/of verdrietig te zijn. Of juist blij dat de ander iemand vindt waar het mee gaat. Wie weet past iemand anders waar jij niet past. Wie ben je om de ander daar in te begrenzen? Je kan jezelf zogenaamd begrenzen wanneer je het niet aankan. Maar verlangen, verwachten en/of eisen hoe de ander volgens jou moet zijn? Iedereen weet zelf 't beste wat voor hem of haar goed is. Als je in de poppenkast die we voor waar houden gelooft; suffer the consequences. Hoe open ben je om iemand te laten zijn? Hoe vrij ben je en gun je de ander dit ook? Hoe 'liefdevol' is 'liefde'? Dit staat los van een open relatie, gaat dieper dan (wat men vaak) liefde (noemt) en kan men de hoogste vorm van educatie noemen: tolerantie. Als liefde vrijheid beperkt, noem het dan geen liefde. Een gemiddeld mens kan steigeren bij zoiets, maar is ook niet echt volwassen hier in. Je kan op de proef worden gesteld. Vandaar dat je dankbaar mag zijn als emoties triggeren, zij het na belediging, vreemdgaan of wat dan ook. De ander is niet verantwoordelijk voor jou (gevoel) en vice versa. Wat doorgaans niet duidelijk is voor het gros. Zo gek is het dan ook niet om onafhankelijk te zijn van relaties, het relationele en andere waanzin. Maar goed, leg dat uit als het kwartje niet valt. Begrenzen hoort bij jezelf afscheiden van anderen om je tijdelijk staande te houden in de toch al absurde wereld in welke we denken te leven, maar waar geen grammetje bewijs van is geleverd. Noch dat accepteren een werkwoord is. Het kan beredeneren dat een werkwoord om inspanning gaat: ik grijp iets, zet kracht en doe. Waarbij accepteren ontspanning betreft; de afwezigheid van mij. Loslaten net zo. Het is als een blad dat van de boom valt; dit doet de boom niet noch dat de wind er aansprakelijk voor is. Het gebeurt, of niet. Vandaar dat liefde en ego niet samengaan. Zo zijn er rare dingen die we ons aanleren, waar we geen moeite voor doen om te zien hoe het werkt en in elkaar zit. Vergeven... leuk, maar niemand kan vergeven en al helemaal niet een ander. Zulke egotrucjes, waar er ontelbaar van zijn, houden aan voor wie inzicht ontbreekt. That's ok. Dit met je verstand begrijpen ook, maar zo lang je het wilt begrijpen, begrijp je het niet. Op het moment dat jou liefde een optie is geworden, ren je dan de andere kant op? Moet liefde geen optie maar een keuze zijn? Aangezien optie en keuze overeenkomen, bedoel je besluit? Wie kan zich voorstellen dat er geen opties zijn zo uit meerdere keuzes immer èèn besluit kan worden genomen? Wie besluit als er nog niet eens is besloten dat wie besluit, bestaat? Mocht je toch aannemen dat je bestaat, wie zegt dat je een keus hebt in liefde, hoe het leven loopt en dat de wil vrij is? Of je nu onnatuurlijk sterft als schaap in slachthuis of wacht tot de dood je oogst, het leven verlaten valt niet te bespreken, of wel? Je kan besluiten om daar niet naar binnen te gaan.      Tot je geoogst wordt. Inderdaad, maar wie zegt dat het niet zo is? Net als geloof, je moet het geloven, denken of voelen. Ik heb nu een gevoel of dat echt zo is.   Nou ja, je 'moet' niets. Het tegengif van neti neti is niet bedoeld om te geloven, maar kan werken om wie wat gelooft niet aan te nemen, tegengas te geven, in twijfel te trekken. Als methode, sleutel, handreiking. Om dieper te denken. Na te denken. Wat schaars is, maar toch. Of de wil vrij is of niet; het is beide niet waar. Dan kan je je afvragen wie zegt dat het niet waar is, en dat is aan te raden. Maar niet om aan te tonen dat het niet vrije van de wil onjuist is en dat het wel degelijk vrij is. Door ergens in te geloven waan je  jezelf  dat  iets  waar  is of  kan  zijn.  Waarom? Waarom jezelf beduvelen? Wat heb je aan geloof? Nog niet genoeg energie verspild? Jezelf opzadelen met allerlei zooi in de rugzak die, als deze leeg zou zijn, zo licht is? Stel je wilt verlichting. Verzwaar je dan niet. Wie houdt wat dan ook voor waar aan? Met welk doel? Vraag het. Niemand weet het echt. Als je een doorsnee mens confronteert met zichzelf blijkt het geen jota te snappen van wie het is. Advaita, alsook zelfonderzoek, is geen geloof noch religie. Wat verschilt met de Sint en liefde tot aan het Christendom. Geloof is niet nodig om te leven. Dus als je je er van bevrijdt... wat heb je te verliezen?