| in een befaamd café geweest en met een bekende Nederlander gesproken, om het te hebben over dat hij dit gaandeweg blootlegt. Dat met een paar leugens een boel aan de lippen lijkt te hangen.
We zijn geneigd te geloven dat wie wat zegt voor diegene waar is. Een conclusie trekken over de ander is geen goed idee. Het gooit de deur (voor een andere kijk) dicht, laat hetgeen niet in waarde en kan nodeloos kwetsen. Hetzelfde met deze woorden. Ik zeg wat ik wil, omdat ik er dwars doorheen zie. Als anderen geloven wat er wordt gezegd, top. Bij hen kan je vast komen te zitten. Vastdraaien als een schroef om roest te zamelen, zo nimmer nog vrijheid te voelen van hoe los laat.
In een cult kan het zo ver gaan, dat er massaal suïcide wordt aangesmeerd. Met een partner is it stuck in the middle with you. Bij een kind is het onschuldiger. Doch kom je er makkelijk aan. Hoe kom je d'r vanaf?
Leer onderscheid maken. Achter deze woorden zit niets. Ik moet niets, van wie dan ook. Eventueel komt het zo kort mogelijk tot zaken. Om vervolgens de wegen te scheiden. Zoals een juiste goeroe, spiritueel leraar of lerares en therapeut met je omgaat.
Woorden zeggen uiteindelijk niets. Het is zinloos om er aan vast te (blijven) houden. Zhuangzi is hier voorbeeld in. Sowieso is niemand verantwoordelijk voor hoe een ander iets vat. Niemand kan in een zin, of paar regels, iets waterdicht maken.
Wie denkt dat ik niet open sta voor, of een ander (zelfs totaal tegenovergesteld) idee in gedachten heb, is niet mijn probleem. Hoe rond je iets ook vormt, dichter je iets metselt,
 de wet ook luidt; er is altijd een maas te vinden. Hoe doordachter je iets uit allerlei bronnen omschrijft, des te eerder je ziet dat het niet waar is. Dit is voorbeeld. Wie verliest zich zogenaamd al dolende en dwalende in gedachtengang, die hersens spinnen? Wat wil het zeggen? Wil het wat zeggen? Hier lijkt wat te staan. Mits je er in gelooft. Maar vormt het realiteit? Voor mij is 't hetzelfde als kill the Buddha. Wat zoveel wil zeggen als, wat heb je aan praatjes van wie dan ook? Waar het me op de feiten drukt, om dit vervolgens als fictie te onderzoeken, daar heb je wat aan. Niet de door school opgedane droge stof uit boek en droom van docent. Kijk de bron van ellende aan. Is schaars, hoor; buiten eigen vakgebied kijken in wat het onderzoekt.
Wiskunde gestudeerd? Dan gaan we het niet combineren met antroposofie en Oosterse filosofie. Oceanografie? Dat beslaat aardrijkskunde, water en ijskappen die er in smelten. Maar onderzoeken wie bang is om land, dat in nota bene van niemand is, kwijt te raken, ho maar. Dit is te wetenschappelijk voor de toch al niet echt wetenschappelijke geest, van het wezen welke zichzelf wijsmaakt dat meten weten is, oorzaak slash gevolg ziet en onvoldoende naar binnen kijkt. Zo het ogen doorgaans naar buiten richt.
De gevolgen die voortkomen uit in jezelf geloven, brengt pijn teweeg. Elk geloof heeft gevolgen en ben je niet echt eerlijk? Suffer the consequences. Kan je nog zo geleerd uit de hoek komen, jezelf en anderen gedachtenloos angst aansmeren is niet bepaald wetenschappelijk. Laat de ijskap van een gesloten geest smelten door het hart, dat volhard in irreële angst. Laat de paashaas verdwijnen, zo het chocola aan de lippen legt, tong smullende. Laat de Pool ineenvloeien, zo we immer druppel zijn in de oceaan, welke uit hetzelfde bestaan.
Afgescheiden aanpak afgeschaft. Wanneer doodsangst voldoende is doorvoelt, boeit het je niet. Dan overstromen lage landen toch? Wat maakt het uit? Gebeurt als het goed is geeneens in huidig leven. Dus waar maak je je druk om? Je kan je richten tot je eigen hachje, in het hier nu. Er is geen gister, morgen, noch dat het heden feitelijk onder waarheden valt.
Waar is het hede als je zoekt met rede? In plaats van je herkennen in een ik, die in het lichaam verschijnt, met alle hechting van dien (dit is mijn huis, land en wat dan ook), kan je jezelf en anderen een gunst doen. Leer van hen die zijn voorgegaan. Zoals Ramana Maharshi, Nisargadatta Maharaj en Anandamayi Ma. Keer naar de wortel van het kwaad: wie. Niet naar de duizend uitschieters: waar, waarom, wanneer en hoe. Naar de kern.
In alchemie noemt men het Nigredo, Einstein zei dat realiteit slechts illusie is en in Yoga staat het bekend als Jnana, het verfijnen van het intellect door diepgaand onderzoek. Als weg van wijsheid en kennis. Wat wellicht wetenschap ten top is. Neem de spreuk dat wijsheid niets zegt te zijn en liefde alles, van Nisargadatta en confronteer deze met de soort vraag waar Ramana beroemd om is: zegt wie?
Maar hoe beknopter en krachtiger is evenzo rode vlag. Te mooi om waar te zijn. We zijn geneigd te geloven dat wie wat zegt, waar is. Een conclusie trekken is geen goed idee. Toch lijken we te weten wat de ander bedoelt. Ook als er geen bedoeling achter zit. Bizar, eh? We vragen niet, we doen. We veronderstellen. Ja, maar jij trekt nu toch een conclusie? Precies, in jouw ogen lijkt dat zo. Zullen we het onderzoeken? Kijk vanuit een andere hoek naar hetgeen, haal de stelling dat het concludeert onderuit en stel vragen tot je er een strik om draait. Voor mij is het simpel om mijzelf en wie anders, maar net zo spreekt, te laten hoe het is.
Wanneer er echter een gedaante oppervlakkig gaat zitten doen, komen de denkbeeldige messen tevoorschijn. Meestal zijn het grote kinderen met een kleuterbrein, als het om onderscheiden gaat. Onder het mom dat het zich volwassen acht. Wacht, dit scheert niet elk gesprek over één kam, maar wanneer het er op aan komt, komt het in wezen niet verder dan een onderontwikkeld emotioneel denkend wezen. Net als de cliché 'hee hallo, hoe gaat het? Nou goed, mooi weer, eh? Ja en amen'. Nee, val mij niet lastig. Of we gaan ons tezamen doodschamen voor het falen van een examen in wie zijn onze namen, zijn we onze lichamen en ogen, zijn dat ramen van de ziel of ontnamen wij ons een open blik, wijl het zielige ramen uit was kramen? |
