| Welkom op de wereld. Je bent geboren. Althans, het lijkt zo. Het lichaam komt schijnbaar uit wie denkt dat het van wie is? Je maakt gelijk kennis met hebzucht, zal ik maar zeggen. Wanneer de ik, als persoon, tot stand komt verschilt met fysieke geboorte. In het laatste geval is er geen sprake van jou. Al doet men bewust alsof dit wel zo is. Wie weet leer je anders niet tot de flapdrol behoren, welke in jou een ding ziet. Wat het van zichzelf heeft gemaakt. Al is het de vraag of dit onmisbaar is. Misschien toont het wolfskind hoe het mens niet nodig heeft. Hoe het zich niet met ik, jij en wij bezig hoeft te houden. Hoe het de zuigeling niet nept. Wat zuigt. Wat men doet met rare praatjes. Want dat past dan bij jou, of zo. Vraag me niet waarom, aap het na zo je wil, maar koetie koetie, wie is kleinie van wie het luier moetie verschonie? is gekkenwerk. Er is geen weerstand, eh? Dan kan het doen en laten wat het wil. Je hebt nog geen ballen. Of ze zijn nog te klein. Er is nog geen mening om je te weerhouden. Je kan niet voor jezelf op komen. Waarbij je die valse glimlach van je gebruikt. Babylief bedrog. Dan verstrijkt er een jaar. Waarbij je als één jaar oud en/of jong wordt gezien. Afhankelijk van wie je voor je hebt. Gezien men getallen telt. Hoe het zich in tijd verliest, breek de bek niet open. Een gedachte voor waar houden is het goed in. Niet in eerlijk zijn. Geen tijd te verliezen? Zo geen tijd is, kan het deze ook niet verliezen. Die dag welke niet wordt gemeten tot in de nanoseconde en op basis is van de kalender theorie, noemt het verjaardag. Wat niet waterdicht maakt dat je jarig bent. Het betreft verjaren. Wat zegt dat je na verloop van tijd niet meer geldig en van kracht bent. Dood. Dus maken we er een feest van. Zonder het er over te hebben. Waarom? Er moet suiker in, geen bittere pil. Hoe het verjaardag viert ontbreekt in beginsel. Maar ja. Er ontbreekt genoeg. Zoals verstand. Wie op aarde belandt, zadelt zich op met een diagnose. Een veel voorkomende ziekte. Genaamd 'ik'. Wees gerust. Er komt een einde aan. Over het algemeen duurt het zeventig jaar. Het kan korter, langer, maar ook worden doorzien. Wanneer het de handdoek in de ring gooit, met daarin alles verwikkeld, is er een kans dat dit niet raakt. Dit en alle woorden. Elk gevoel. Alles en iedereen. Al gaat het leven niet over roze voor wie leeft met deze diagnose. Wie erin verzeild is geraakt, is voor wie het waakt. Wanneer je de duivel weerstaat waar je eerder nog voor in de luier scheet, interesseert het wereldse je geen reet. |