 Spelen met woord en andere ongein komt vanzelf, als het onnodige ballast overboord mietert. Wie me prijst valt niet in prijzen. Behoudens wat voorbij gaat aan het volgende kan het zogeheten talent, gevoel voor kunst en vaardigheid, wat we ons wijsmaken, wijten aan een groter geheel. Zo ben ik niet degene die deze woorden schrijft, maar is het lichaam een instrument. 't Strenggelovige kan beamen dat al het goede van God, wat voorafgaat, is. Niet van jou. Waarbij je je richt tot wat niet deugt. Als je je een 'je' waant. Wat per definitie niet klopt. Zo onderzoek wie die je, die ik is. Het is diens afwezigheid wat iets mogelijk zou kunnen maken, niet andersom. Net zo wat moeiteloos gaat, niet te eigenen valt. Het gaat moeiteloos. Inspanning kost moeite. Dit gaat niet samen. Al zijn het zoethoudertjes. Uiteindelijk weet niemand hoe dingen komen. Neem kunstlicht. Vele pogingen tot het lukte, maar deze iemand toeschrijven, vergeet het maar. Patent is voor iets anders dan het persoonlijk claimen ervan. Hoe groter de kunst, des te groter de bescheiden nederigheid, welke net zo onverklaarbaar is. Hemel op? Liever af, zo het kan zien waar nog een restje zit, dat door hoon en spot de persona raakt. Het is juist knap te geloven dat iemand wie zogenaamd danst, speelt of wat dan ook, dit echt doet. Het ganse leven een wezen wanen, wat niet bestaat? Petje af. Ziet het zichzelf niet doen. Zo gek is het niet. Ontzag? Waar ont voor staat is zo dubbel als wat. Het kan zijn respect, maar ook het tegenovergestelde. Al zal dit laatste deze betekenis niet halen. We zijn zo conservatief. Hemeltjelief, wie ophemelt is dief van de nuchtere houding die verloren gaat. Opgehemeld met wie eigenlijk niet op maar hemelt, zo kwetst door zaken persoonlijk te maken. Roem is als vinger tussen spaken. Stel befaamdheden aan de kaken. Hoeveel sessies heeft diva nodig om de spanning van felle lampen te verwerken, laat staan te bekomen van bezeten fans, die door de roze lens niet het werkelijke wezen zien? | . |