| Angst zet het mes op de keel. Het heeft één doel. Alle gedachten gaan over het einde ervan. Niet dat het per se wil sterven, maar de wil om te leven is weg. Dood lijkt het enige wat overblijft. Lijkt, want wat kassiewijle zij, who knows? Eerst zien hoe. De samenleving heb je tegen; deze waant het recht om over je lot te beslissen. Tig die in een vloedgolf sterven, oorlogen die moorden niet bederven, maar als een suïcidaal loopt te zwerven is de dood opeens niet te dulden. Raar eh? Zo vertel je niets en drukt angst dag in dag uit het mes dieper in de strot. Laken om de nek, aan een deur hangen? Vuilniszakstik? Desnoods met een verdoving om niet naar adem te snakken? Wellicht via het dark web een vuurwapen vinden? Het zal ideaal zijn. Maar n hetee, zonder vergunning geen blaffer. Ja, blaffer tussen de oren, welke overweldigd wordt met blode. Wat moet ik? Geloven dat zelfmoordgedachten in teken staan van een grote verandering? In het leven? Of over de dood? En waarom verandert er dan niets? Je kan mantra's als 'this too shall pass', 'je krijgt op je bord wat je aankan' en 'het licht staat gelijk aan de donkerte die vooraf gaat' eindeloos herhalen, maar het effect kwijnt op den duur. Depressie komt net zo vaak terug en houdt net zo lang aan tot het kwartje valt. Tot het er om lacht. Samen met die zeldzame arts. Wie de humor er in ziet wanneer je het vertelt dat gedachten over zelfmoord niet te vertrouwen zijn. Alle gedachten, trouwens. Net als wie dan ook. Het draagt overigens een slechte naam en wordt als ziekte beschouwd, wijl het toch echt depressie is. Ontspanning. Noem je depressief wijl het relaxt. Of noem de aanloop naar rust oppressie, zo angst druk opvoert. Maar goed, voor deze logica dien je niet bij mens te zijn. Het is toch knap dat men gedurende het leven onophoudelijk gelooft? Dat we van Sinterklaas afhaken is bekend. Dat we dit niet overal toepassen, tja. Hoe we geen terdege twijfel trekken over wie we denken te zijn, in de eeuw dat we over aarde waggelen? Fenomenaal. Of dat we ons voort vinden planten. Nou, ik heb nog geen plant gezien. Het is voortikken, voort-egoëren en de homo sapien geen uitsterving besparen, maar het tegenovergestelde.  Van één biljoen in 1800 naar acht in 2020. Wat is er aan de hand? Zielig zootje dat we zijn om ons zuigeling na zuigeling met de grootste ziekte op te zadelen. Zonder iemand wie in het gezever zinkt, wie tot de bodem uitzoekt waarom. En vooral wie. Voor wie interesse heeft in zichzelf. Het zwanst, zwalpt en zwabbert maar wat. Zoals Otto Wichers zong is het leven een eindeloos geklooi. Wees eerlijk. Als je doorsnee mens vraagt wie het is, krijg je met grote kans een ik ben ik, huppeldepik. Dieper dan dit heeft het zich niet onderzocht. Of het wil 't geeneens over zichzelf hebben, zo de beerput beter dicht kan blijven. Dus moeit het zich met anderen, ook ongevraagd. Voor de confrontatie zijn excuusjes zat. Daar is het meester in. Waar het in faalt is om geen schijn op te houden. In plaats van de kruiswoordpuzzel tussen benen uit te vogelen, is het complicatie in leven blazen, wanen op wereld zetten en bonje baren. Zich als plant voordoen? Laat me niet lachen. Of bedoel je zo'n vegeterende, op kussen zittende ademhaling? 'Ik mediteer, ik ben, ik plant'. Precies. De angel zit er nog. Mediteer de wortel van het ego er uit, wil je, plant? Wanneer wiedt je jezelf voor het onkruid dat je speelt? Het woekert ten koste van groei. Ga je buigen over het bevallen van biljoenen baby's. Voor opkomende hebzuchtige, materiële monsters. Het wil een kind, want? Hoe het is bevalt je niet? Je kan het leven niet nemen zoals het is? Dan maar een toekomst bedenken, want het heden is ondraaglijk. En het verleden is au of in het kleine, beperkte denkraam van herinneren fijner dan het omniversum wat hier nu valt waar te nemen. Plus, je moet erbij horen. Je kan niet achterblijven. Dus er op los naaien? Angst om uit te sterven kan je vergeten. Die ligt buiten beeld. Er is drang naar méér. Waarom? Een tip van Felix Brabander: denk tien keer na met nageslacht. Doe dat maal een biljoen. [lachen] Zo'n begeerte is gezond. Vermijd het vruchtbare te voeden met vocht van vrijen, wat niet bevrijdt, maar lijdt aan ik-zucht, onder het mom van sperma dat er uit glijdt, maar niet door spiritueel materialisme snijdt. Het is virya dat verschijning voedt met scherpzinnigheid. Al heeft men zelden geen schijt aan de rem om verspilling aan energie voor te zijn. Wellicht zorgt een diepe overpeinzing voor balans in natuur. Of een voorbeeld. Neem het paard. Deze leidt een kudde in goede banen. Houdt de groep in evenwicht. Het zal ook niet opkijken als er een zelfmoord pleegt. Andersom maken we biljoen na biljoen en vinden we een paar suïcidalen hemeltergend. We stellen niet enkel een geweldig en gezegend organisme voor, maar hangen met leugens aan elkaar. Al is zelfrealisatie de grootste gift die het voor kan stellen, het ego tot in de puntjes onderzoeken, blootleggen en het plegen van symbolische zelfmoord wordt dikwijls verkeerd gevat. Helpt het een probleem de wereld uit, wil het deze terug. Dat zelfonderzoek 'doodt' doet deugd. Zwaarmoed is van nut om jezelf uit de grot te slepen, waar je van denkt dat het alles is. Hoe melancholischer, des te beter. Zwart gal kokken is zo gek nog niet, mits het lichaam van geest onderscheidt. In tegenstelling tot geloof in alledaagse gang. Wat fysieke suïcide op kan hitsen. Sleur is niet voor niets doodsaai. Laat het geen houvast geven, na een denkbeeldige kern van ellende te vellen. Het vaste is voor wie week is. We zijn zo gehecht. Zelfs aan een ander. Wie hoe dan ook onthecht. Het doet zichzelf liever pijn, dan dat het er zich van bevrijdt. Een inzicht dat je onweet niets kwalijk neemt, maakt dat het zich koud laat wie onnozel doet. Zo verbazingwekkend is het niet dat Christus werd gehangen. Zijn laatste woorden waren niet voor niets 'vergeef hen, voor ze weten niet wat ze doen'. Misstand alom. Geen ruimte voor een goed gesprek. Nou hang ik niet levenloos aan een laken. Noch dat er reden is om Christus na te apen. Ik hang aan de lippen van de zwetskous om vrijheid van mening te bewaren, maar deze tegelijkertijd het mes op de keel te zetten. Niet te zwijken voor waar ik tevoren niet door heen zat te kijken. Om angst recht in de ogen te kijken. |