Alsof één druppel zich kan onderscheiden van alle andere druppels water, tis meer een hater van de realiteit om te scheiden wat onscheidbaar is. Te eindigen wat oneindig is. Afscheid van het afscheidloze. Het boze niet kunnen handlen, als een kind nog heeft te leren fietsen. Zeuren over van alles. Sleuren aan iedereen. Ik wil me speen, terug... maar ook een baby stapt over van borst, naar fles, naar beker melk. Een volwassene groeit immer door, vat niets persoonlijk op, kijkt met een kop de eigen richting uit en fluit, een wijsje. Een meisje speelt met poppen, een dame zal niet jokken, een vrouw neemt gauw afstand van haar man als een Godin het bemin met haar God in het hart aanvoelt. Wat is het toch dat er met volwassen wordt bedoeld? |