Waarom wil je dat weten?
Nou, ten eerste geloof ik niet in afgescheidenheid, een ik en jij so to say, dus ook niet het persoon dat wel of geen zus heeft, enzovoort. Als ik tegen beter weten in toch een mening vorm vind ik het een wat oppervlakkige vraag. Of het goed of niet zal zijn is mij zoiets van, tja, wat bedoel je met goed? Waarom is het hebben van een zus (of broer) wel of niet goed? Hoe verhoudt zich dit met hem, want er is niet echt een keuze... tenzij je denkt aan abortus maar dat is absurd in deze context. Als ik terugdenk aan de brussen (geschwister/ sibbelings), heb ik me deze vraag namelijk nooit gesteld. Wat moet ik met het antwoord? Blij zijn met iets wat buiten mijn macht en verdienste ligt? Treuren om waar ik niets over te zeggen heb? Iets vergelijken met wat eigenlijk niet te vergelijken is? Hoezo de vraag of het iets voor hem doet, als de reden nooit zo simpel ligt dat je voor het ene kind een andere 'maakt', zo dat het een broer of zus heeft. In andere woorden, waarom wil een mens kinderen? Waarom wil jij een kind? En wat stelt een kind voor? Kan er naast de praktische kant van het label 'kind' ook oordeelloos gezien worden wat er te zien is? Nou goed, dat is dan greep uit de grabbelton van ik-kan-het-niet-laten-maar-onderzoek-alles... haha, heb je niet veel aan denk ik, maar, je vroeg er om. En een goede vraag voor zelfonderzoek, aangezien alles ingang biedt voor introspectie. Eigenlijk is er geen goed of slecht. Het vragen zelf onderzoeken deed mij beseffen dat een vraag pas een vraag is als je overtuigd bent dat het een vraag is. Ik bedoel, het kan ook zo zijn dat je een vraag leest als een reeks tekens waarbij het vraagteken geen of een andere betekenis heeft. Wie onderzoekt vragen? Wat is een vraag? Hoe kan je een vraag ook lezen vraagteken Als je ? ziet als een haakje, een ronding met een punt, een dingetje op papier, dan kan de waarde, betekenis en het nut ervan vervallen. Net als dat je een woord zo herhaalt tot je opeens geen idee hebt wat het is. De betekenis in twijfel trekken, tot het zoveel niet als wel kan betekenen. Eerst nam ik vragen niet zo voor de grap, vooral de wie ben ik? vraag. Op een gegeven moment ging ik me afvragen waar het op sloeg. Wanneer er geen solide 'ik' kan worden aangetoond, begon ik aan de vraag zelf te twijfelen; niet alleen wie ben ik? maar wie vraagt er wie ik ben? Inzien dat het een trucje is om het ego van trucjes te ontdoen, blijft een trucje... van het ego. Maar in verhouding tot mediteren, aan chakra's draaien en in 'spirituele wezens van het licht' geloven is dit een trucje wat als slang de eigen staart opeet (ouroboros); een sleutel om mee te verwerpen tot je de sleutel vervolgens ook verwerpt. Ook wel het directe pad genoemd. Niets mis met andere methoden, maar ik moest gewoon weten hoe het zit. Soort foefje van de goochelaar doorkrijgen, zo te lachen om de illusie die het voorstelt. Gedachten waarnemen maar er geen bewijs van hebben kan lachwekkend zijn. Te bedenken dat dit iedereen betreft... is alsof je men nog in de Sint ziet geloven maar het niet mag verklappen, gezien er weinig zijn die dit (gaan) inzien. En bij wie dit wel inziet valt er niet echt iets te bespreken; je hebt elkaar immer niets te vertellen zo 'je' en 'elkaar' niet waar zijn. Waar zijn 'je' en 'elkaar'? Meerzinnigheid is zo grappig dat het taal minder letterlijk, minder monopolistisch maakt en tot nadenken zet. Dat het bijvoorbeeld in taal handelt naar waarheid zo waar gewaar te zijn, wat niet waar is. Immers is daar waar een wil is geen weg waar te nemen, aldus de niet-waarzegger die zegt waar nietwaar is. Maar, waar is waar wel? |