Een ervaring

van non-dualiteit is in mijn ogen stress gerelateerd. Bij een opbouw van stress kun je ontlading gaan zoeken, verstrooiing, maar ook de stress laten voor wat ie is. Dan lijkt het lichaam en de geest zelf een oplossing eraan te geven: een plotselinge omzetting doormiddel van een ervaring van non-dualiteit. Een soort van ‘beloninkje’. Wat kun je als voorbeeld geven? Zenkloosters, die graag de druk opvoeren! 😃 Hoe kan je dit concreter maken? Overal wordt stress ervaren, denk maar aan een date of solliciteren naar een andere baan,... Ook binnen een leefgemeenschap, zoals dat van zen. Een zenmeester kan je ook behoorlijk dan op de huid zitten!... Dan, dan kan het zijn dat je een plotselinge doorbraak ervaart. Zonder dat je iets speciaals begrepen hebt of zoiets. Gewoon een plotselinge ervaring van het wegvallen van alle grenzen!... 🙂 Wat is je eigen ervaring? Of, als je dit alles hebt meegemaakt, en het gebeurt plots, waarom speelt stress er dan een rol in? Als je een plotselinge doorbraak ervaart, waarbij alle grenzen wegvallen, hoezo spreek je dan nog over een 'je'? Achteraf zie alles het beste. Begrijp je dat er een grote stress (innerlijke druk) opbouw was. Het overkomt je, zo'n ervaring dan van non-dualiteit. Je was er dan even niet meer. Dan weer wel. Ook al heb je dan echt gezien, dat je eigenlijk niet bestaat. Ikloos ik, zogezegd.  Wanneer de nadruk op een vraag ligt laat 't datgene open wat het in tegenstelling tot 't verklaren er van sluit, nietwaar? Waarom een non duale ervaring in woorden vatten als het er aan voorbij gaat? Waarom hier vragen over stellen als je beter weet? 'Beter' weten is onrecht, nietwaar? Maar stel dat er een 'ik' is die weet waardoor vragen zinloos zijn, wat dan als ik 't resultaat loslaat, zo vragen niet stel om een doel te bereiken, verwachting te plaatsen of iets van een ander, jij in dit geval, te willen? Kan jij je voorstellen dat het interessant is om zonder verlangen een balletje op te werpen? Wie kan zich bedenken dat elkaar wijzen op hetzelfde leuk blijft door een creatieve wending, de openheid van vragen en andere manieren die afwijken van de norm? Het zijn slechts woorden, die ergens naar kunnen verwijzen. Dus? Precies, dus? Of, wat wordt hier mee gezegd? Hoe wordt 'dus' bedoelt? Waarom is het vaak zo makkelijk om elkaar verkeerd te begrijpen? Wanneer worden misverstanden aangemoedigd te worden besproken, eer het wrijft? Tenzij dat leid naar stress wat misschien een reden is om plots het non duale te ervaren 😉 Maar dan de vraag die eerder is gesteld... wie is de held(in) voor wie dit als humor geld? Ja, ik zie ook de humor in van al die 'verlichte zielen' na zo'n simpele ervaring van non-dualiteit!! 'Wie is van licht?'