EHBOnvolwassenheid

Ik voel me volwassen. Het grootste gedeelte van de tijd voel ik mij dat niet, vind ik mezelf eerder puberaal of uitgeschakeld en intens onzeker door depressie. Me volwassen voelen brengt rust en een stevig fundament. Ik word er gelukkig van. Wat is het met je onzeker, uitgeschakeld of puberaal voelen? Wie is tevreden met elk gevoel? Zoals Damiaan Denys de vraag werd gesteld, 'zijn we ziek als het ons niet lukt om gelukkig te zijn?'  Voor wie oordeelt niet over zijn of haar (onvolwassen) gevoel? Ik heb er verder geen oordeel over hoor. 'Onvolwassen'  zijn is ook goed. Alles beter dan depressief, dat wel. Maar ook daarin kun je gradaties van acceptatie toelaten. Wat is er mis aan depressie? Het niet kunnen autorijden, koken, in beweging komen, praten, et cetera. Maar ik ben me er bewust van dat dit een opsomming is van verschijnselen waarin geen oordeel hoeft te schuilen. Doch vind ik het een afschuwelijke ervaring. Ik onderga het. Eenzelfde soort vraag zou zijn: wat is er mis wanneer je kind doodgaat? Mag hard klinken, maar dat ik er van overtuigd was dat er een ik is die iets ondergaat kan de kern zijn waar in een depressie de duim op kan worden gedrukt. Het haalt niet weg dat iets rot lijkt en slecht schijnt, maar dat is de grap; het lijkt en schijnt. Voor wie zich echt bekommert om zichzelf (in nare tijden) kan dit zien als een deur naar bevrijding. Met zelfonderzoek is het mogelijk om door de illusie der dingen heen te kijken, maar gek genoeg zijn er niet zo veel die zich hier mee bezig houden. Er wordt gezegd dat men liever drama ervaart dan dat het dit opgeeft om zonder te zitten, zo gehecht dat 't er aan kan zijn. In een experiment werd pijn zelfs verkozen boven verveling, wijl het ook anders kan en zonder het verveling te noemen. Voor wie een geschenk ziet in depressie beseft dat je juist met de rug tegen de muur moet staan om tot overgave te komen. Als je (ego) geen uitweg ziet en niet besluit om het lichaam daarvan de schuld te geven (suïcide), kan de vraag ontstaan die al eeuwen luidt: wie ben ik? Zijn we ziek als het ons niet lukt gelukkig te zijn? Vanuit veel geloofsstromingen wel maar er zit voor mij ook iets doodsnormaal aan ;-) Voor wie is depressie een geschenk uit de hemel? Geen idee. Er zijn gelukkig ook mensen die zich hiermee bezig houden maar ik heb er niet veel van in mijn omgeving. Kan ze opzoeken maar veelal draait het om de hete brei heen. Wie ben ik? I am that. Eigenlijk is [diagnose] zijn een uitvergroting van de (tijdelijke) persoonlijkheid. Wat kan je als voorbeeld geven? In deze context vind ik niet echt dat er zinvolle voorbeelden zijn. Maar als je je richt op de essentiële vraag 'Wie ben ik?' dan weet je waarschijnlijk dat de persoonlijkheid tijdelijk is, een soort all-in-one package dat inherent is aan het menszijn. Doch is de persoonlijkheid niet wie je bent maar heeft in mijn geval vaak een overheersende hoedanigheid die ik (nog) niet onder controle heb. Dat komt door die diagnose. Als je leert vanuit de positie van getuige te kijken naar symptomen dan is er beter mee om te gaan. Dan laat je je persoonlijkheid toe maar heeft deze minder invloed omdat je als getuige ervan voldoende ruimte ervaart om adequaat te antwoorden op de vraag 'Wie ben ik?' Net zo het lichaam geen schuld draagt; hoezo is '[diagnose]' zijn verantwoordelijk voor zelfbeheersing? Wie kan zich voorstellen dat Damiaan Denys zei geen controle te moeten willen, al is het van nature om daar naar te verlangen? Waarom niet in plaats van naar een verklaring zoeken berusten op dat ik geen weet heb? Als het me niet lukt om hevige emotie gade te slaan, dan kan ik toch de frustratie van het falen waarnemen? Tenzij ik mijn oordeel los door me af te vragen wie er wat en hoe, waardoor het niet uitmaakt wat er gebeurt...