Wat ik vraag is, wie ziet er in dat je met dat idee van een psychose het eigenlijk ook zo kan zien dat je al psychotisch bent als je van een 'ik', een persoon, het ego uitgaat? Zoals Hans Laurentius al schreef leven we dan grappig gezegd in een massapsychose. Even alle details opzij van hoe je eet en functioneert, met dezelfde woorden van in dit geval het UMC Utrecht kan ik je zeggen dat zo'n verklaring op losse schroeven staat. Het is niet waterdicht. Niemand is overigens verplicht om mee te doen in de maatschappij, werk is relatief en relaties zijn er als ik er van afhankelijk ben; wees volwassen om te zien dat 't op eigen benen staat. De mens kan overtuigd zijn te bestaan, maar bewijs is nergens. Bovenal is het zien van iets dat er niet is 't zelfde als het gaat om 'mij', 'mezelf', 'ik' en wanneer ik geloof dat de FBI achter me aanzit.
Ik begrijp dat het momenteel allemaal heel veel is en dat alles heel sterk binnenkomt. Dat alles ook heel duidelijk lijkt en het allemaal moeilijk uit te leggen is misschien aan anderen. Ik bijvoorbeeld ben nu ook even de draad kwijt. Je zit niet meer op dezelfde lijn als de rest van de samenleving. En je hebt op dit moment misschien heel weinig contact met anderen nodig maar die anderen hebben dat contact met jou wel nodig. Dus misschien moet je proberen om deze gedachten even op te slaan. Het als een les te zien, een soort inzicht? Je kan even proberen om antipsychotica te nemen en je gaat hierdoor deze herinneringen niet kwijtspelen. Die blijven bij je. Ze gaan je wel even toelaten om terug contact te krijgen met je omgeving en je naasten. Het wordt gemakkelijker om je gevoelens te delen met anderen omdat je dan terug op hetzelfde niveau zit. Ik stel het gewoon even voor. Denk er eens over na. Wie kan zich voorstellen dat ik verkeerd wordt geïnterpreteerd? Een tip alvast, vul het niet voor een ander in. Wil je andersom ook niet, mag ik vermoeden? En vraag, daarmee stel je jezelf kwetsbaar op en voorkom je dat je doet alsof je het allemaal weet.Over de draad kwijt zijn gesproken, probeer eens echt de draad kwijt te raken, want je zult zien dat er eigenlijk helemaal geen draad bestaat als je werkelijk op onderzoek uitgaat. 'Je zit niet meer op dezelfde lijn als de rest van de samenleving.' Maar goed ook als dat zo is. Kan je je voorstellen dat ik mensen maar al te goed begrijp? Het is geen kunst om op dezelfde lijn met ze te zitten. De eigen neus volgen, dat vraagt ballen. Waarom me zorgen maken over wie vanzelf gaat? Toch absurd om na een paar woorden en het persoonlijk nemen ervan je zo te moeien met wat moeiteloos gaat? Er is overigens geen sprake van een psychose tenzij je voor de grap de vraag kan voorstellen die ik vroeg. Het blijven meningen, voor wie dit beseft houd zich tot de feiten. En die zijn er niet. Even in het kort, zodra ik me persoontje weet te wissen, te ondervragen, is er nooit sprake van een psychose. Ik doorzie elke gedachte en elk gevoel voor de illusies die het zijn. Een beter medicijn is er niet. Ook en juist voor het ego, de 'ik', naast eventuele varianten van achternagezeten worden bijvoorbeeld, mocht me dat ooit overkomen. Naja, afstand nemen van hen die wanen, geloven en doen alsof. Dat werkt ook goed. Vandaar dat het welkom is om via Facebook met U te spreken, niet face to face. No offense, maar waar we 'helpen' gaat het mis. Hulp maakt het juist erger, al ziet bijna niemand dit. Naast dat het leven toch al hulpeloos is, lijkt het makkelijker om ons met de zaken van een ander te moeien dan afstand te nemen. Dat laatste is wat Nietzsche kroonde met 'liever eenzaamheid dan veelzaamheid'. Over het contact dat anderen met mij willen, grappig, maar daar ben ik niet verantwoordelijk voor. Als iemand contact nodig heeft met wie dan ook, moet het 't zelf regelen. Ik ga je hand niet vasthouden. En net als de juiste leraar, therapeut en guru, zorg je ervoor dat we elkaar zo kort mogelijk nodig hebben. Als je nog van de koetjes en kalfjes bent, geen probleem, dan blijf je plakken. Maar niet bij mij. Misschien vind je het moeilijk om afscheid te nemen, ben je de draad zogenaamd kwijt of weet je niet hoe je kort en direct communiceert. I don't know. 'Gevoelens delen met anderen', in vredesnaam, zo blijf je eindeloos hangen in het serieus nemen van de illusie. Zo blijf je het ego in stand houden. Wat wil je? Vrijheid? Of blijf je liever gevangen?
Hoop suggereert dat ik iets wil of niet wil. Stel het gaat ontzettend slecht met mij. Ik speel het spel even mee door me voor te doen als een persoon. Grote kans dat een gemiddeld mens dat niet wil, want o jee, ontzettend slecht, 'daar kan ik niet mee omgaan'. Dus gaan we hopen, verwachten, verlangen, projecteren en wat al niet. Of we slikken een pil om het te maskeren, poppen een biertje of roken een joint. Als we het slechte maar niet onder ogen hoeven te komen. Kom het slechte maar eens onder ogen. Zie het voor hoe het is. De angst die je eventueel voelt kan echt lijken, maar dat is deze niet. Het is irreëel. Allemaal gebaseerd op de overtuiging dat 'ik' besta. Onderzoek die overtuiging, breng het aan het licht, laat het wankelen, bekijk het van andere invalshoeken en vermijd je vast te bijten in een antwoord. Een antwoord zet je vast, is een gesloten deur. Twijfel, onzekerheid en 't kwetsbare openen. Voel wat er te voelen valt. Laat de geest maar geesten, zou Hans Laurentius zeggen. In plaats van in de rook te wapperen, de aandacht bij gedachten te houden, kan je ook naar het vuur dat eronder zit, de emotie doorvoelen. Neem het niet zo serieus. Daar is het leven te kort voor. Wat er hier nu is, is mij interessanter dan wat ik telkens bedenk dat er morgen moet zijn. Dus of het nou slecht gaat, of goed, het boeit niet. Voor wat je werkelijk bent heeft daar geen moeite mee. Dat persoontje dat we creëren, ja, dat moppert wel eens. Dat hoopt. Of vind iets leuk. Wanneer je sprakeloos bent niet. Dan is er even een glimp van je afwezigheid. Zoals je wordt geraakt door de zonsondergang. Of een geboorte.  Er is niets mis met een 'psychose', wat we ons ook zijn aangeleerd. Want het label opzij, het is gewoon een verzameling gevoelens en gedachten die het waar kan nemen. Dat dit waarschijnlijk niet in één keer gaat, even tijd nodig heeft, tja, geduld is een schone zaak. Wie durft te beweren dat de Geestelijke Gezondheidszorg hierin slaagt? Noem het voor de grap de Gesloten Geest Ziekte, want wie daar werken hebben zelf toch nog om te gaan met gevoelens en gedachten, als ze het al toe durven geven? Vandaar dat ik zeg, hulp verergert de boel. Waar ook niets mis mee is. Niemand draagt schuld. Doordat het erger wordt kan 't met de rug tegen de muur komen te staan. Dan heeft het ego geen uitweg. Dan moet ik me gaan afvragen waarom niet anderen maar ikzelf het probleem ben. Iets wat ook geld als ik moeite heb met een ander zijn of haar 'psychose'. Dat begrijpt de Goh, Geen Zin in deze confrontatie niet. Aangeleerd om het probleem dat bij 't zelf ligt naar een ander te schuiven. Begrijp me, ik was daar, vandaar dat ik mensen over het algemeen nu mijd. Misschien is het een mindopener om te kijken naar Crazywise, een boek van een zogenaamd èchte psychiater, zoals Stanislav Grof of simpelweg een spreuk van Carl Jung. |
.jpg)
