wordt voorgesteld kan een lage drempel vormen. Het vleselijke, de aanraking. Het is niet fout als er geen alternatief is. Om het goed te noemen, ook niet. Het kan noodzakelijk zijn. Al misleidt het wanneer er een verkeerde richting op wordt gekeken. Wanneer het zo is en niet anders. Wat ook mogelijk is, is in plaats van gevoel opzoeken, gevoel tot je laten komen. Wat een kwestie van gevoel is en tja, daar lijkt gesprek stof te vangen. Waar je fysieke bevestiging wil kan je een vraagteken plaatsen. Waarom? De hand vast om een kind niet uit het oog te verliezen kan praktisch zijn. Maar op leeftijd en tijdens het fietsen? Wanneer leer je op eigen benen staan? Wat vanzelfsprekend is en een teken van volle wasdom. Dat misschien je moeder niet zonder kan en je vader er mee worstelt, maakt voorbeeld schaars. Ook niet erg, want aan de ene kant verandert afstand, of niet. Dit gebeurt vanzelf. Niemand is er meer of minder om. Deze woorden beschrijven allerminst hoe het is, maar hoe er naar kan worden gekeken. Als je niets te doen hebt. En zie je er geen doel in? Top. Want om een resultaat gaat het niet. Zo'n verandering gaat samen met dat zintuigen meegroeien in afstand. Wat dichtbij nodig was, schuift op. Waar aanraking direct was, is oogcontact genoeg. Een geluid voldoende. Tot ook dit verdwijnt in het moment als je vraagt, wie ook al weer? Wat wellicht niet graag op tafel komt. Al is het een methode om jezelf recht in de spiegel aan te kijken. Angst in de ogen te staren. Tot je onthecht. Zonder dat je het wil bereiken. Net als emotie laten zijn. Niet 'wegvoelen'. Andere verlangens die tussentijds wellen, kunnen eveneens onder de loep. Lijk je nog iets nuttigs te doen ook. Mocht je je nutteloosheid niet onder ogen willen komen. Onderzoek bijvoorbeeld wat als liefde wordt voorgesteld. Een drempel, waar zie je dit? En liefde, wie stelt dit voor? |